تنهایی وجودی در زنان دارای گرایش‌های وسواسی- جبری

مقدمه: پژوهش حاضر به چگونگی حضور مؤلفه‌ تنهایی وجودی در موقعیت وسواس- اجبار پرداخت. در این راستا، نگرش‌ها و واکنش‌های زنان با گرایش‌های وسواسی- جبری نسبت به تنهایی وجودی بررسی شد تا فهم بهتری نسبت به اختلال وسواس- اجبار (Obsessive-compulsive disorder یا OCD) پدید آید. روش‌: این مطالعه با استفاده از روش کیفی از نوع نظریه‌ زمینه‌ای بر روی زنان کرمانی صورت گرفت. شرکت‌ کنندگان بر اساس مقیاس وسواس- اجبار Yale-Brown (Yale-Brown Obsessive-Compulsive Scale یا Y-BOCS) انتخاب شدند. نمونه‌گیری به روش هدفمند از نوع گلوله برفی آغاز شد و با نمونه‌گیری نظری ادامه یافت و با 13 نفر به اشباع رسید. تنهایی وجودی با استفاده از مصاحبه‌های نیمه‌ ساختار ‌یافته‌ مورد کاوش قرار گرفت. گفته‌های شرکت‌ کنندگان با استفاده از تحلیل مبتنی بر نظریه‌ زمینه‌ای و با روش Strauss و Corbin کدگذاری و تحلیل گردید. یافته‌ها: «پذیرش/ عدم پذیرش» به عنوان مقوله‌ مرکزی در نظر گرفته شد و «استقلال در مقابل وابستگی، مقابله‌ دفاعی و غیر پذیرشی و مقابله‌ سازگارانه و پذیرشی» نیز مقوله‌های محوری استخراج شده بودند که هر کدام زیرمجموعه‌هایی داشتند. به ‌طور کلی، یافته‌ها گرایش به وابستگی را بیشتر از گرایش به استقلال نشان داد. شرکت‌ کنندگان بیشتر از ساز و کارهای «مقابله‌ دفاعی و غیر پذیرشی» در مواجهه با تنهایی وجودی استفاده می‌کردند تا «مقابله‌ سازگارانه و پذیرشی». عدم پذیرش، واکنش اغلب زنان دارای گرایش‌های وسواسی- جبری نسبت به‌ تنهایی وجودی بود.  نتیجه‎گیری: به نظر می‌رسد که عدم پذیرش تنهایی وجودی، می‌تواند بخشی از اضطراب‌های مفرط، مقابله‌های ناکارامد و مشکلات ارتباطی افراد مبتلا به OCD را توجیه کند.