تفاوت های وابسته به سن و سرعت در فعالیت میوالکتریکی عضلات ساق پا در حین راه رفتن بین جوانان و سالمندان

مقدمه و اهداف  از جمله تغییراتی که در اثر کاهش قدرت عضلات اندام تحتانی رخ می­دهد، کاهش در سرعت راه رفتن است که ممکن است به تغییرات سنی نیز وابسته باشد. بنابراین، هدف پژوهش حاضر، مطالعه تفاوت­های وابسته به سن و سرعت در فعالیت الکتریکی عضلات ساق پا در حین راه رفتن بین جوانان و سالمندان می­باشد. مواد و روش­ها  در پژوهش نیمه­تجربی حاضر، تعداد 15 مرد جوان سالم و 15 مرد سالمند سالم به ترتیب با میانگین سنی 46/26 و 3/70 سال، به­طور تصادفی هدفدار انتخاب گردیدند. فعالیت الکتریکی (RMS) عضلات تیبیالیس آنتریور، سولئوس و گاستروکنمیوس به­وسیله دستگاه الکترومایوگرافی سطحی در حین راه رفتن با سرعت خود انتخابی (100%)، کند (80%) و سریع (120%) در فازهای تماس کف پا با زمین (F.F)، میانه استقرار (M.St)، انتهای استقرار (T.St)، ابتدای نوسان (I.Sw) و انتهای نوسان (T.Sw)، اندازه­گیری شد. داده­ها با آزمون­های تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر و بونفرونی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته­ها  فعالیت عضلات گاستروکنمیوس و سولئوس در فازهای M.St و T.St، در سرعت­های 80% و 120% بین دو گروه متفاوت بود (01/0>p). همچنین، فعالیت عضله تیبیالیس آنتریور در فاز F.F، در دو سرعت 100% و 120%؛ در فاز M.St، در هر سه سرعت و در فاز T.Sw، تنها در سرعت 80%، بین جوانان و سالمندان متفاوت بود (01/0>p). در زیرفازهای نوسان، در هر دو گروه سنی، بین سرعت­های 80 و 100 درصد و نیز 100 و 120 درصد، تفاوت معناداری وجود داشت (001/0>p). فعالیت هر سه عضله در همه زیرفازهای استقرار، در جوانان بین سرعت­های 80 و 120 درصد (001/0>p) اما در سالمندان بین همه سرعت­ها (01/0>p)، متفاوت بود. نتیجه­گیری بر اساس نتایج تحقیق حاضر، تغییرات وابسته به سن در فعالیت عضلات ساق در طی گیت، حتی در میان سالمندان سالم نیز کاملا مشهود است. این امر ممکن است یک استراتژی برای کنترل بالانس، حفظ حالت یکنواخت متابولیکی و یا محدود کردن خستگی عصبی-عضلانی باشد.