تدریس به روش حل مسأله براساس نظریه شونفیلد و سنجش میزان اثربخشی آن

این مقاله تدریس به روش حل مسأله را با تأکید بر نظریه حل مسأله ریاضی شونفیلد بررسی می­کند و هدف آنتعیین تأثیر این طریق بر بهبود باورهای دانش‌آموزان در زمینه حل مسأله و اثر بخشی آن در افزایش فعالیت­های گروهی و مهارت حل مسأله آنان است؛ که به شیوه نیمه تجربی با گروه آزمایش و گواه، در دوره دبیرستان مورد بررسی قرار گرفته است. معلم گروه آزمایش تحت آموزش نظریه حل مسأله ریاضی شونفیلد به صورت یک دوره ضمن خدمت قرار گرفته‌است و معلم گروه گواه، آموزشی دریافت نکرده است. از پیش آزمون و پس آزمون برای سنجش پیشرفت حل مسأله دانش‌آموزان و از پرسش­نامه برای سنجش باورها و میزان فعالیت گروهی آنها در قبل و بعد از آموزش استفاده شده است. نتایج تحلیل آزمونt  نشان می‌دهد که میان تدریس حل مسأله بر اساس نظریه شونفیلد و فعالیت گروهی دانش‌آموزان در زمینه حل مسأله (01/0p< و595/3t=)، و همچنین مهارت حل مسأله ریاضی (05/0p< و567/3t=)، در فراگیران تفاوت معنادار (در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه) وجود دارد. نتایج تحلیل آزمونu  نشان می­دهد که میان تدریس به روش حل مسأله بر اساس نظریه شونفیلد و باورهای دانش‌آموزان (01/0 p