تحلیل گونه‌های واژگانی- نحویِ بیانِ آینده در زبان فارسی زیر تأثیرعوامل اجتماعی

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر عوامل سن، جنسیت، سطح تحصیلی و سطح اقتصادی/ اجتماعی گوینده و نیز درجۀ رسمیتِ موقعیتِ گفتمان بر بیانِ آینده در گفتار فارسی است. بدین منظور داده های لازم جهت تحقیق به صورتیادداشت‌های میدانی از گفت و گوی روزمره افراد گردآورییان گر آینده بود جمع آوریی و تحلی‌شوندگان برآمد ایشان زمان آینده را در گفت‌وگوهای روزمرۀ خود به نُه گونۀ واژگانی- نحوی ابراز می‌داشتند: حال استمراری، حال ساده، خواه(د) + فعل، می‌خواه(م) + فعل، مضارع التزامی، گذشتۀ ساده، دار(یم) + فعل، قراره + التزامی، دار(م) می‌رو(م) + فعل. نتاییین گونۀ واژگانی- نحویِ بیانِ آینده در گفتار مشاهده‌شوندگان بود و بییانِ آینده را به خود اختصاص می‌داد. اییۀ گروه‌ها اعم از سن، جنسیت، تحصیلات و سطح اقتصادی/ اجتماعی به عنوان الگوی غالب شناخته شد. میی واژگانی- نحویِ دیگرنیز در هر گروهِ اجتماعی و زیرگروه‌های آن محاسبه و مقایسه گردید.