تحلیل پدیدارشناختی نماد در اندیشۀ آلفرد شوتز

نماد یکی از اصطلاحات رایج در حوزۀ علوم انسانی است و همواره در تحلیل‌های مربوط به مردم‌شناسی، روان‌کاوی، ‏هرمنوتیک و ادبیات به مثابۀ مفهومی بنیادین به شمار می‌رود. به همین سبب، بحث دربارۀ جایگاه، اهمیّت و سازِکار ‏درونی نماد در حوزه‌های متفاوت از شأن خاصی برخوردار است. با وجود این، تا جایی‌که نگارنده کاویده است ‏پژوهشی که به طور مستقل موضوع نماد را از چشم‌انداز پدیدارشناسی بررسی کرده باشد به چشم نمی‌خورد. بنابراین، ‏پژوهش حاضر در پی آن است تا با اتکاء به آرای آلفرد شوتز- که در زمینۀ پدیدارشناسی اجتماعی چهرۀ شاخصی ‏است- تحلیلی درخور به دست دهد. چنین پژوهشی مستلزم بررسیِ برخی از مبانی نظری شوتز در بابِ آگاهی، ‏بینافردیت، و نیز مفهوم بازنمایی است؛ مفهومی که وی آن را از هوسرل اخذ کرده و در تبیین سازکارِ نشانه، به معنای ‏عامِ آن، به کار بسته است. در پایان این پژوهش مشخص می‌شود که تلقی پدیدارشناختی شوتز در بابِ نماد لوازم و ‏عواقب نظری خاص خود را دارست. ‏