تحلیل نمونه‌وار زنان شیزوفرنیک در رمان‌های پسامدرن فارسی (کولی کنارآتش، ساربان سرگردان و باورهای خیس یک مرده)

شیزوفرنیا به معنای گسیختگی روحی و چندشخصیته بودن از مؤلفه­های شخصیت­های پسامدرنیستی است که در آثار پسامدرن، تفاوت آنها با شخصیت­های طبیعی نشان داده می­شود. شخصیت­های شیزوفرنیا چنان‌که دلوز و گتاری می­گویند، میل خود را برخلاف شخصیت­های ادیپی در ابژه خاصی محدود نمی­کنند و به ابژه­های متفاوتی می­اندیشند و از همین راه دچار پراکندگی و گسیختگی می­شوند. شخصیت­های اگزیستانسیال، پوچ‌گرا و آواره به این پراکندگی و بیگانگی می­رسند، اما پراکندگی و گسیختگی روحی آنان گاهی تشدید می­یابد. این مقاله به سه رمان مطرح پسامدرن ایرانی توجه دارد و آنها را نمونه رمان­های پسامدرن ایرانی قلمداد می­کند. همه گونه­های شخصیتی زنان در این رمان‌ها به چشم می­خورد. نویسندگان دو رمان ساربان سرگردان و کولی کنار آتش زن‌اند و نویسنده رمان باورهای خیس یک مرده مرد است که این نکته نیز در مقاله مطمح نظر می­باشد. از نتایج مقاله، شیزویی­تر بودن شخصیت اصلی رمان­هایی مثل کولی کنار آتش است و عامل این ویژگی نیز چه بسا مردان هستند. از اهداف مقاله شناخت شخصیت­های زن در رمان­های پسامدرن است و روش آن به گونه­ای تحلیلی به شخصیت شیزوفرنیایی زنان در رمان­های یاد شده می­پردازد و بیان می­دارد که زنان در داستان­های مردان نقش حاشیه­ای­تری دارند.