تحلیل نمادهای شعر پایداری در اشعار احمد شاملو بر پایة نقد اسطوره‌شناختی

احمد شاملو با بهره­گیری از درون‌مایه­های اساطیری نمادین و رمزآلود در آفرینش و ترسیم فضای اسطوره‎ای در اشعارش همواره کامیاب بوده‌است. شاملو از شاعرانی است که هر­چند میزان پرداختن وی به اسطوره و جنبه‎های حماسی نسبت به بعضی شاعران معاصر کمتر است؛ ولی توانسته‌است نمودهای زیبایی از اسطوره­سازی را هر چند اندک در شعر خود عرضه کند و به‌ویژه در عرصة شعر پایداری، به بازآفرینی اسطوره­های کهن و آفرینش اسطوره­های تازه بپردازد. وی با خارج‌نمودن قالب اصلی اسطوره از فضای کهن اسطوره‎ای خود، از آن به عنوان نمادی تأثیرگذار در صحنۀ سیاسی و اجتماعی بهره برده‌است تا شرایط نابسامان فرهنگی، سیاسی و اجتماعی جامعۀ مورد ستم خود را اصلاح کند. این جستارکه با روش تحلیلی- توصیفی انجام گرفته‌است، نشان می‎دهد که وی همواره با بهره­گیری از نمادها در بازآفرینی اسطوره‎ها توانمند بوده و با توجه به نیازهای جامعه‎اش به اسطوره‎آفرینی پرداخته‌است­؛ همچنین بسیاری از اشعار شاملو بر پایۀ بن‎مایه‌های اسطوره‎ای بنا شده‌است. پژوهش­هایی دربارۀ شعر شاملو از دیدگاه نقد اسطوره‌شناختی صورت گرفته‌است؛ اما این مقاله، نخستین پژوهشی است که به گونه­ای ویژه، نمادهای اساطیری مرتبط با ادبیات پایداری در شعر شاملو را مورد بررسی و تحلیل قرار می­دهد.