تحلیل مطالعات تجربی پیرامون تأثیر جمعیت یک نسل بر نرخ بی‌کاری آن‌ها در میان کشورهای مختلف

از جمله نگرانی­ها پیرامون سیاست­ افزایش باروری در ایران، آینده شغلی نسلی است که به دنیا خواهد آمد. باور عمومی این است که با افزایش زادوولد، نسلی که جمعیت آن بیش از نسل­های گذشته است، در آینده دچار معضل بی­کاری خواهد شد. پرسش پژوهش آن است که آیا واقعاً اگر جمعیت یک نسل بیش­تر باشد، هنگامی­که به سن اشتغال می­رسند، بی­کاری در میان آن­ها بیش­تر از نسل­های قبلی است؟ آیا این یک گزاره عام و جهان­شمول است؟ برای پاسخ به سؤال، تحقیقات تجربی پیرامون جمعیت نسل و بی­کاری در همان نسل را در کشورهای مختلف مورد بررسی قرار داده و روی آن­ها با استفاده از روش شمارش قاعده­مند تحلیل انجام شد. تحقیقات موردیِ کشورهای مختلف نتایج متنوعی را نشان می­دهد، به گونه­ای که نمی­توان گفت گزاره فوق قاعده­ای عام است. همچنین تحقیقات آماری روی کل کشورهای جهان درباره رابطه جمعیت نسل و بی­کاری نیز هیچ­گونه رابطه معناداری میان این دو متغیر نشان نمی­دهد و یافته تحقیقات موردی را تأیید می­کند. آنچه در تبیین این یافته بدست آمد آن است که رابطه جمعیت نسل و بی­کاری تحت تأثیر عوامل سومی است که وضعیت آن­ها در کشورهای مختلف متفاوت است؛ از جمله انعطاف­پذیری نهاد بازار کار، آموزش و کارایی فرایند تطبیق میان موقعیت شغلی و افراد جویای شغل. وجود عوامل واسط، به سیاست­گذاران نشان می­دهد که با افزایش جمعیت جوان در یک کشور، از طریق برنامه­ریزی پیرامون این متغیرها، نه­تنها ممکن است بی­کاری افزایش پیدا نکند، بلکه امکان کاهش آن نیز وجود دارد.