تحلیل محتوایی حقوق شهروندی اجتماعی زنان در برنامه‌های پنج سالة توسعة اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران

امروزه پارادایم توسعه پایدار بارویکرد نوین در حقوق شهروندی، تلاش دارد حقوق همه جانبه انسان‌ها به‌ویژه زنان را در اولویت قرار دهد. مفهوم شهروند در حقوق بهافرادی اطلاق می‌شود که تابعیت و اقامتکشوری را دارا باشند و به تبع آن از حقوق و مزایایی برخوردار ‌شوند که در قوانینآن کشور به‌رسمیت شناخته شده‌است. دراین‌راستا پرسش اصلی پژوهش حاضر این است که جمهوری اسلامی ایران در برنامه خود به چه میزان به حقوق شهروندی اجتماعی زنان توجه کرده‌است؟ برای پاسخ به این پرسش، مقاله حاضر با استفاده از روش توصیفی و به شیوه تحلیل محتوای کمی با نگاهی نظام‌مند و همه‌جانبه به بررسی حقوق شهروندی اجتماعی زنان در برنامه‌های شش‌گانه توسعه جمهوری اسلامی ایران پرداخته است. یافته‌ها نشان می‌دهد که در نظام برنا‌مه‌ریزی کشور بهمقوله شهروندی اجتماعی زنان در برنامه‌ها هر چند به‌صورت اندک توجهشده‌است اما این توجه از برنامه اول تا ششم به لحاظ فراوانی اهداف و سیاست‌ها از یک روند تکاملی برخوردار است، این درحالی است کهاین برنامه‌ها از کاستی‌های ساختاری در برنامه‌ریزی یک‌پارچه برای تمامی ابعاد حقوق اجتماعی شهروندی زنان برخورداراست. همچنین ابعاد اقتصادی و رفاهی بیش از ابعاد اجتماعی(آموزش، بهداشت و مشارکت) شهروندی اجتماعی زنان مدنظر برنامه‌ریزان بوده‌است.