تحلیل «صنعت فرهنگ» در رمان خاطرات اردیبهشت از جعفر مدرس صادقی

هویت‌های فرهنگی در جوامع معاصر تحت‌ تأثیر مقولۀ «صنعت فرهنگ» یا «فرهنگ توده»، که از زیرمجموعۀ آرای مکتب فرانکفورت است، به پدیده‌ای کاملاً مادّی و کاذب تبدیل شده و تحت تأثیر این پدیدة نوظهور، مفهوم فرهنگ کاملاً از اصالت و پویایی خود دور افتاده‌ است. «صنعت فرهنگ»، حاصل خواسته‌های کاذب و غیرواقعی جوامع است که تودۀ مردم را از فرهنگ اصیل دور می‌سازد و براساس اهدافی کاملاً برنامه‌ریزی‌شده، سطح انتظارات مادّی و فکری‌ آنان را دستکاری می‌کند تا زیر سلطۀ قدرت‌های سرمایه‌داری قرار گیرند و کالاهای فکری و صنعتی آن‌ها را به‌عنوان یک نیاز مبرم تلقی کرده و مصرف کنند. امروزه فرهنگ مصرفی غرب، الگوی فکری انسان مدرن شده‌است. انسانِ مصرفی طبق خواستۀ قدرت‌های اقتصادی زندگی و فکر می‌کند و حتی به‌خاطر همراهی با این جریان فکری، با ارزش‌های اصیل فرهنگی خویش به مقابله برمی‌خیزد. رمان خاطرات اردیبهشت اثر جعفر مدرس صادقی، از جمله رمان‌های نوشته‌شده در دهة نود شمسی است؛ یعنی برهه‌ای از تاریخ معاصر که طبقة متوسط شهری، به‌شدت درگیر ظواهر مدرینته و مصرف‌گرایی می‌شود و به‌واسطة اهداف برنامه‌ریزی‌شدة صنعت فرهنگ، خاستگاه‌های فکری اصیل خویش را به‌ دست فراموشی می‌سپارد. شخصیت اصلی به‌ عنوان نمادی از یک انسان مدرن، کاری جز مصرف‌گرایی و پیروی از فرهنگ توده ندارد، تا جایی که از بُعد معنوی‌ خود کاملاً دور می‌افتد. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی‌ـ تحلیلی درصدد است مقولۀ «صنعت فرهنگ» و ابعاد آن را در این اثر تحلیل کند. بر اساس پژوهش‌های انجام‌گرفته، به‌ نظر می‌رسد راوی در جامعه‌ای مدرن زندگی می‌کند که بنیان مدرنیته در آن، از خاستگاه‌های فرهنگی و اجتماعی اصیل تهی شده است. وی فردی تنهاست که خلأهای روحی خود را با دست‌آویز قرار دادن فرهنگ غرب، مصرف‌گرایی و روی ‌آوردن به صنعت رسانه پر می‌کند؛ زیرا جامعه چیزی جز این را در دسترس وی قرار نداده‌است. از این رو، می‌توان او را نمادی از انسان تک‌ساختی مارکوزه دانست و معیارهای ازخودبیگانگی را در این شخصیت، تحلیل کرد.