تحلیل ساختاری رابطه میان حاشیه نشینی و جرم

زمینه و هدف: مراجعه به ادبیات پژوهشی پیرامون رابطه میان حاشیه‌نشینی و جرم، نشان‌دهنده هم­پیوندی میان آن­ها می­باشد. با این حال جای این پرسش هم­چنان باقی است که چرا برخی از مناطق حاشیه­نشین از میزان بالاتری از ارتکاب جرم رنج می­برند؟ هدف این مقاله، پاسخ دادن به این پرسش، از خلال بررسی دو منطقه حاشیه‌نشین شهر مشهد، خواجه ربیع (دارای میزان بالای جرایم) و گلشهر ( دارای میزان پایین­تر جرایم) می­باشد. روش­ شناسی:  این پژوهش در ابتدا با استفاده از روش تحلیل ساختاری به مقایسه دو منطقه حاشیه‌نشین گلشهر و خواجه ربیع در مشهد پرداخت و سپس با استفاده از روش کیفی و راهبرد مطالعه موردی جمعی به بررسی ژرفانگر علل کمتر بودن میزان جرایم در منطقه گلشهر اقدام نمود. یافته‌ها و نتیجه‌گیری: یافته‌های حاصل از تحلیل ساختاری دو منطقه نشان می­داد که بی­سازمانی اجتماعی نمی­تواند پاسخگوی تفاوت میزان جرایم دو منطقه باشد. همچنین نتایج روش کیفی نشان داد که مهم‌ترین دلیل کاهش جرم در گلشهر نسبت به خواجه ربیع، بالا بودن تعداد افاغنه در گلشهر است. براساس یافته‌های پژوهش می­توان گفت که ترکیب استراتژی‌های کنترل درونی، انتخاب عقلانی و کنترل بیرونی می­توان بیشترین تاثیر را در کاهش جرم داشته باشد.