تحلیلِ روان شناختیِ هجویاتِ حُطیئه بر اساسِ نظریة «آدلر» و «هورنای»

ویژگی­های خاصِّ ادبیّات و زمینه­های بسیار گستردۀ آن، موجب شده که این رشته با سایرِ رشته­های علوم انسانی در ارتباطِ تنگاتنگ قرار گیرد. در این میان، روان­شناسی به عنوانِ یکی از شاخه­های علوم انسانی در بسیاری از زمینه­ها با ادبیات تناسبِ موضوعی دارد، و ضرورتِ انجامِ پژوهش­های مشترک، میانِ این دو مقوله، احساس می­گردد. در این رابطه، هجا یکی از فنون شعری است که شاعر برای تسلّی دادن به آشفتگی­های درونیِ خود می­سُراید که بررسی دقیقِ علل و عواملِ پیداییِ آن از دیدگاهِ روان­شناختی می­تواند بسیار حائز اهمیت باشد. این مقاله با رویکرد نقد روانکاوانه از هجوسروده­های حطیئه، عواملِ هجو در شعرِ وی را در دو دستۀ عواملِ بیرونی و درونی و براساسِ نظریة روان­شناختیِ «آلفرد آدلر» و «کارن هورنای» بررسی کرده است. نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان می­دهد هجوِ حطیئه از یک سو بازتابِ مشکلاتِ محیطی وی است، و از سوی دیگر، انعکاسِ مشکلاتِ روانی از جمله احساسِ حقارت، پرخاشگری و گُسستگی شخصیتِ اوست.