تجدید ارزیابی دارایی‌ها و مدیریت سود

هدف: علیرغم اهمیت موضوع تجدید ارزیابی دارایی‌های شرکت‌های بورسی در سال‌های اخیر، شواهد تجربی بسیار ناچیزی در ارتباط با محرک‌ها و پیامدهای آن وجود دارد. بنابراین، هدف این تحقیق بررسی نقش تجدید ارزیابی دارایی‌ها بر مدیریت سود می‌باشد. روش: به‌منظور نیل به این هدف، 1147 سال - شرکت در طی دوره زمانی 1396-1386 با استفاده از مدل رگرسیون چندگانه مورد آزمون قرار گرفت. هم‌چنین، برای اندازه‌گیری مدیریت سود از سه مدل رایج، استفاده شده است. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که بین تجدید ارزیابی دارایی‌ها و مدیریت سود رابطه مستقیم وجود دارد. هم‌چنین یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که رابطه بین مدیریت سود و تجدید ارزیابی زمانی قوی‌تر است که تجدید ارزیابی از محل دارایی‌های استهلاک ناپذیر است. نتیجه‌گیری: در راستای فرضیه رفتار فرصت‌طلبانه، مدیریت واحد تجاری به دلیل پیامدهای ناخواسته تجدید ارزیابی دارایی‌ها بر سود عملیاتی و کاهش سود هر سهم به دلیل افزایش سرمایه از محل مازاد تجدید ارزیابی، انگیزه لازم برای مدیریت سود افزاینده را خواهد داشت. هم‌چنین، پس از تجدید ارزیابی دارایی‌ها (بدون ورود منابع مالی جدید به شرکت)، تنها به دلیل تغییرات در اعداد و ارقام اقلام صورت‌های مالی، سطح اهمیت حسابرسی، افزایش می‌یابد. لذا، با اخلال در محاسبه سطح اهمیت، ممکن است سطح مدیریت سود در صورت‌های مالی شرکت‌ها پس از تجدید ارزیابی افزایش یابد. دانش‌افزایی: این پژوهش بر اساس فرضیه رفتار فرصت‌طلبانه مدیریت و مفهوم سطح اهمیت، به تفسیر و توضیح رابطه بین تجدید ارزیابی دارایی‌ها و مدیریت سود پرداخته که در نوع خود بی‌بدیل هست. پژوهش حاضر می‌تواند دستاوردهای قابل‌ملاحظه‌ای را به همراه داشته باشد. به‌عنوان‌مثال، یافته‌های این تحقیق پیشنهاد می‌کند که پژوهشگران تجدید ارزیابی دارایی‌ها را در مدل‌های رگرسیونی خود کنترل کنند تا متغیر جمع دارایی‌ها، اختلالی در پژوهش آن‌ها ایجاد نکند.