تبیین چالش‌های ساختاری در طرح‌ریزی راهبردی توسعۀ شهری کلان‌شهر اصفهان

ساختار طرح‌ریزی توسعۀ شهری در کشور ما دارای بنیان‌های غیر‌منعطف، ناکارآمد و با رویکرد کارکردی هندسه‌گراست که ناکارآمدی نظری و روش‌شناختی پارادایم آن، یعنی برنامه‌ریزی متمرکز، بیش از پیش بر ضعف و ناکارآمدی آن صحه می‌گذارد. در این فرایند، رویکرد برنامه‌ریزی راهبردی با دگرگونی ساختار برنامه‌ریزی در دو بخش تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری، اسلوبی منعطف، مشارکتی و شفاف را در عرصۀ طراحی توسعۀ شهری فراهم کرده است. کاربست این رویکرد نیازمند شناخت اولویت‌ها، تأثیرها و چالش‌های پیش رو برای درک از واقعیت موجود آن در فرایند توسعۀ شهری است.  در این راستا، پژوهش حاضر با ماهیت «کاربردی- توسعه‌ای» و با روش‌شناسی «توصیفی- تحلیلی» انجام شده است. جامعۀ نمونۀ پژوهش، 50 نفر از کارشناسان و نخبگان مرتبط با موضوع پژوهش هستند که به شیوۀ دلفی هدفمند انتخاب شده‌اند. ابزار تحلیلی پژوهش با توجه به اهداف آن، مدل حداقل مجذورات لگاریتمی فازی FLLS و مدل‌سازی معادلات ساختاری AMOS است. نتایج حاکی از آن است که سیاست‌گذاری به‌عنوان مهم‌ترین مرحلۀ ساختار راهبردی مبتنی بر تصمیم‌سازی و مرحلۀ اصلاح و بازنگری طرح‌ها به‌عنوان مهم‌ترین مرحلۀ ساختار راهبردی مبتنی بر تصمیم‌گیری دارای بیشترین اولویت برای ایجاد تحولات ساختاری در طرح‌ریزی توسعۀ شهری کلان‌شهر اصفهان است. تبیین ارتباط ساختاری مراحل ساختاری برای تبیین تحقق‌بخشی طرح‌ریزی راهبردی در کلان‌شهر اصفهان، نشان از معناداری ارتباط ساختاری و ضرایب رگرسیونی وزن‌دار به‌دست‌آمده در این فرایند، نشان از اهمیت پیشران اصلاح و بازنگری طرح‌ها در تبیین ارتباط ساختاری پیشران‌های هشت‌گانه در تحقق طرح‌ریزی راهبردی در کلان‌‌شهر اصفهان دارد.