تبیین و ارزیابی عوامل امنیت اجتماعی زنان در عرصه‌های عمومی شهر (نمونه موردی: ناحیه 3 منطقه 1 تهران)

احساس امنیت، یکی از نیازهای روحی انسان و از مهم‌ترین شاخص‌های کیفیت فضای شهری است. فضاهای نامناسب شهری، فضاهای بی‌دفاع، محلات ناامن از عوامل تهدیدکننده امنیت شهری و اجتماعی است. زنان نیز در مقام نیمی از اجتماعات انسانی، به‌واسطه خصوصیات بیولوژیک، مسئولیت و نگاه متفاوت در مقایسه با مردان، ارتباط متمایزی با فضا پیدا می‌کنند. آنان نیازمند تسهیلات خاصی از فضا هستند تا موجب افزایش اطمینان خاطر آنان از حضور امن در فضاهای شهری به‌ویژه فضاهای عمومی شود. اولین گام برای ارتقا و بهبود ساختار اجتماعی و عناصر کالبدی یک ناحیه، شناسایی پهنه‌هایی است که در مقایسه با سایر بخش‌های آن ناحیه از آسیب‌پذیری بیشتری برخوردار هستند، با شناسایی این پهنه‌ها و علت آسیب‌پذیری آن‌ها می‌توان به رفع مشکل آن با توجه به نوع معضل پرداخت به همین صورت در محدوده موردپژوهش به شناسایی این پهنه‌ها و بررسی نوع معضل پرداخته‌شده که بتوان ناامنی را با توجه به شناسایی علت معضل و رفع آن، کاهش داده شود. روش پژوهش حاضر توصیفی-تحلیلی است و تحلیل بر اساس بررسی هریک از محله‌ها مورد پژوهش نسبت به معیارهای امنیت بوده است. جامعه آماری محدوده پژوهش 95000 نفر و شامل 3 محله (دربند، امامزاده قاسم، گلاب دره) است. نوع نمونه‌گیری (هدفمند) از نوع نمونه‌گیری، برگزیده است، پاسخگویان اصلی بانوان بوده‌اند و نقاط آسیب دار محله با توجه به پاسخ ساکنان، به‌صورت فضایی در نقشه GIS نشان داده شد و با امتیازاتی که ساکنان به هریک از معضل‌ها داده‌اند، معضل هر محله رتبه‌بندی شد. ناحیه 3 به دلیل بافتی غیراصولی، رعایت نشدن شاخص‌های امنیت، مهاجرت، ازنظر جرم خیزی در منطقه 1 بیشترین معضل را دارد و از نظر رتبه‌بندی جرم خیزی محله‌های، محله گلاب دره رتبه 1 و محله امامزاده قاسم و سپس محله دربند در رتبه‌های بعدی است، در انتها پژوهش راهکارهایی با توجه به میزان جرم برای ارتقا امنیت محدوده موردپژوهش ارائه داده شد.