تبیین خاستگاه همگانی ‏های زبانی و کاربردهای آن در آموزش زبان فارسی به غیرفارسی ‏زبانان

تفکر رایج در میان شمار چشمگیری از زبان‏شناسان و روان‏شناسان زبان این است که راه حل مسئله‏ی فراگیری زبان که مسئله‏ی فرافکنی یا مسئله‌ی افلاطونی نیز خوانده می‏شود، در دانش پیشین نهفته است. فرضیه‏ای که شالوده‏ی این تفکر را تشکیل می‏دهد این است که شکاف بین داده‏های موجود برای کودک (داده‏های اولیه) و نظام زبانی­ای (توانش زبانی) که در او ایجاد می‏شود، به قدری عظیم است که فراگیری زبان را می‏توان فقط بر اساس دانش زبانی پیشین تبیین کرد. فرضیه‏ی دیگری که شالوده‏ی این تفکر را تشکیل می‏دهد، این است که یگانه خاستگاه همگانی‏های زبانی، دانش فطری است. در این مقاله تلاش شده است تا این تفکر رایج از سه جنبه‏ی کثرت‏گرا به چالش طلبیده شود: 1) خصیصه‏های بنیادین دستور همگانی، 2) راه‏های دستیابی به دستور همگانی، و 3) خاستگاه‏های همگانی‏های زبانی. سپس پیامد‏های آموزشی این رویکرد کثرت‏گرا برای آموزش فارسی به غیر فارسی‏زبانان به تفصیل بررسی شده است.