تبیین تجارب پرستاران و دانشجویان از آموزش بالینی در بخش اورژانس: تحلیل محتوی

اهداف: آموزش بالینی پرهزینه‌ترین عنصر برنامة پرستاری و یکی از ارکان مهم آموزش پرستاری است. دورة آموزش بالینی از مقاطع مهم آموزش پرستاری است که طی آن توان‌مندی‌های اولیه و حرفه‌ای دانشجویان پایه‌ریزی می‌شود. لذا، این پژوهش کیفی با هدف تبیین تجارب پرستاران از آموزش بالینی در بخش اورژانس انجام شد. مواد و روش‌ها: این تحقیق مطالعه‌ای کیفی با رویکرد تحلیل محتواست. فرایند جمع‌آوری داده‌ها مشتمل بر بیست مصاحبة نیمه‌ساختاریافته و عمیقباپرستاران در بخش اورژانس (شش دانشجوی پرستاری، دو پرستار مسئول بخش، چهار مربی پرستاری و هشت پرسنل پرستاری) همراه با یادداشت‌های عرصه است. مصاحبة عمیق براساس تجربه‌هایواقعیپرستاراندرمحیطبالینیباپاسخبهسؤال‌هایباز و در موارد لزوم سؤال‌‌هایکاووشی جمع‌آوری شد. تحلیل داده‌ها به روش آنالیزمحتوی کیفی انجامگرفت. یافته‌ها:تحلیل داده‌ها منجر به استخراج نه طبقه وسه درون‌مایه شد که بیانگر تجربه و درک پرستاران اورژانس از آموزش بالینی است، شامل محیط (ارتباطات، امنیت محیط و تجهیزات محیط) آموزش (آموزش به بیمار، آموزش پرسنل و آموزش دانشجو) و عملکرد مسئول بخش نقش مدیریت بخش اورژانس در آموزش، نقش و عملکرد متون در آموزش، و نقش و عملکرد پرسنل عرضه‌کنندة خدمات. نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش بیانگر وجود برخی فاکتورهای مؤثر در کسب تجربه‌های مثبت بود، مثل آموزش چهره‌به‌چهره به بیمار، حضور مؤثر مربی در بخش و برخی تجربه‌های منفی مانند عدم به‌کارگیری فن‌های آموخته‌شدة دانشجویان در محیط آموزشی با کیفیت بالا در شرایط بالینی، و کمبود تجهیزات و حجم کار زیاد کارکنان. با درنظرگرفتن مجموع نظرات چنین برداشت می‌شود که با شناخت نارسایی‌های آموزش بالینی مسئولان قادر خواهند بود که برنامه‌های آموزشی مطلوب را طرح‌ریزی کنند و سبب ارتقای کیفیت آموزش بالینی خواهد شد.