تاثیر ارتفاع قوس طولی داخلی کف پا بر تعادل ایستا و پویای ورزشکاران مرد دانشگاهی

مقدمه و اهداف تعادل یکی از فاکتورهای مهم آمادگی حرکتی بوده و از عوامل اساسی در حفظ پوسچر بدنی و انجام مهارت­های ورزشی است، همچنین تعادل در زنجیره حرکتی بسته حفظ می­شود و کف پا پایین­ترین قسمت این زنجیره است و از طرفی دیگر این موضوع در بین ورزشکاران حائز اهمیت است. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر ارتفاع قوس طولی داخلی کف پا بر تعادل ایستا و پویای ورزشکاران مرد دانشگاهی بود. مواد و روش­ها با توجه به اهداف و محتوای تحقیق حاضر، این تحقیق از نوع علی-مقایسه­ای بوده و روش نمونه‌گیری از نوع هدفمند می‌باشد که تعادل ایستا و پویای 90 ورزشکار دانشگاهی 18 الی 25 سال در قالب سه گروه دارای سوپینیشن افزایش یافته (30 نفر)، پرونیشن افزایش یافته (30 نفر) و کف پای طبیعی (30 نفر) به ترتیب به وسیله دستگاه توزیع فشار زبریس در حالت ایستاده با چشمان باز و تست تعادلی Y ارزیابی شد. همچنین، به منظور تعیین ارتفاع قوس طولی داخلی کف پای آزمودنی­ها از آزمون افت استخوان ناوی با استفاده از روش توصیفی برادی استفاده گردید. به منظور تحلیل داده­های آماری و مقایسه بین گروه­ها نیز از روش آماری آنوا یک­راهه استفاده­گردید. یافتهها نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تفاوت معناداری در میانگین نوسان پوسچر در حالت ایستاده (تعادل ایستا) در بین گروه­های سه­گانه وجود داشت (2 و 87df= ،85/4F= ،01/0p=)، اگرچه این تفاوت در میزان میانگین نمرات کسب شده در آزمون Y (تعادل پویا)، معنادار نبود (2 و 87df= ،25/2=F ،11/0p=). نتیجهگیری با توجه به نتایج تحقیق حاضر، اگرچه تغییر ارتفاع قوس طولی داخلی کف پا بر روی تعادل ایستای آزمودنی­ها دارای تأثیر منفی بود، اما در تعادل پویای آنها تاثیر معنادار نداشت. لذا پیشنهاد می­شود در برنامه تمرینات اصلاحی، ورزشی و توانبخشی در افراد دارای سوپینیشن و پرونیشن افزایش یافته به­ویژه در ورزشکاران مبتلا، بر تجویز تمرینات تعادلی ایستا تاکید شود و همچنین با توجه به تعدد عوامل تأثیرگذار بر تعادل پویا، بررسی این عوامل در هنگام ارزیابی تعادل پویا مدنظر قرار گیرد.