تأثیر ۱۲ هفته تمرین استقامتی بر میزان گلوکز، انسولین خون و ساختار قلب موش‌های دیابتی نوع 2

مقدمه: دیابت نوع 2 به عنوان یک فاکتور خطر برای بیماری قلبی به شمار می­رود و سهم عمده­ای در مرگ­ومیر ناشی از بیماری­های قلبی- عروقی دارد، هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر ۱۲ هفته تمرین استقامتی بر میزان گلوکز، انسولین خون و ساختار قلب موش های دیابتی نوع 2 است. مواد و روش ­ها: ۱۶ سر موش نر نژاد ویستار با میانگین وزن20 ± 200 گرم به صورت تصادفی به دو گروه، دیابتی کنترل و دیابتی استقامتی تقسیم و در شرایط آزمایشگاهی نگهداری شدند، گروه تجربی، 12 هفته به تمرین استقامتی پرداختند. پس از دوره تمرینی فاکتورهای مورد نظر که شامل: وزن موش­ها ، وزن قلب، وزن بطن چپ، درصد وزن قلب به وزن بدن، درصد وزن بطن چپ به وزن قلب، ضربان قلب استراحت، میزان گلوگز، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری داده­ها از آزمون  t مستقل استفاده شد.   یافته­ ها: نتایج بدست آمده نشان داد که بین میانگین وزن بطن چپ (005/0p=)، درصد وزن قلب به وزن بدن (001/0p=)، میزان گلوگز (000/0p=)، انسولین (000/0p=) و ضربان قلب حالت استراحت (003/0p=) در گروه دیابتی استقامتی نسبت به گروه دیابتی کنترل تفاوت معنی داری وجود داشت (05/0p<). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر، به نظر می­رسد تمرین استقامتی بر میزان گلوکز، انسولین و ساختار قلب دیابتی­ ها مؤثر است و می­تواند به عنوان یک روش مداخله­ای تأثیرگذار مورد توجه قرار گیرد.