تأثیر پروتکل تمرینی گیت به عقب بر پارامترهای فضایی- زمانی- مکانی راه رفتن بیماران مرد دچار استئوآرتریت زانو

مقدمه: تأثیر گیت به عقب بر متغیرهای بیومکانیکی راه رفتن بیماران دچار استئوآرتریت زانو ناشناخته‌اند. هدف این مطالعه تعیین تأثیر پروتکل تمرینی گیت به عقب بر پارامترهای فضایی- زمانی- مکانی راه رفتن بیماران دچار استئوآرتریت داخلی زانو است. مواد و روش‌ها: این تحقیق نیمه تجربی با طرح پیش­آزمون-پس آزمون در دو گروه کنترل (سالم مرجع و بیمار شاهد) و یک گروه تجربی انجام شد. 21 مرد سالم و 42 مرد مبتلا به استئوآرتریت داخلی زانو با استفاده از نمونه‌گیری هدفمند و بر اساس شاخص کلگرن- لورنس انتخاب گردیدند. گروه تجربی شش هفته پروتکل تمرینی گیت به عقب را انجام دادند. برای ارزیابی سه‌بعدی متغیرهای فضایی- زمانی- مکانی راه رفتناز سیستم تحلیل حرکتی Vicon سری T استفاده گردید. داده‌ها توسط آزمون t زوجی و تحلیل واریانس یک‌راهه تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: پیش از اعمال پروتکل تمرینی، گروه­های بیمار (کنترل و تجربی) زمان گام طولانی‌تر (050/0=p و 045/0=p) و سرعت راه رفتن آهسته‌تری (013/0=p و 016/0=p) در مقایسه با افراد سالم داشتند. ولیکن بعد از پروتکل تمرینی، زمان گام برداری گروه تجربی در مقایسه با افراد سالم کاهش (376/0=p) و سرعت نیز افزایش (093/0=p) یافت. گروه کنترل بیمار همچنان از زمان گام طولانی‌تر (045/0= p) و سرعت راه رفتن آهسته‌تری (016/0= p) در مقایسه با افراد سالم برخوردار بودند. نتیجه‌گیری: پروتکل گیت به عقب بر روی زمان گام و سرعت بیماران مبتلا استئوآرتریت داخلی زانو اثر داشت. به نظر می‌رسد کاهش زمان گام برداری و افزایش سرعت توانسته باشد باعث تغییر الگوی گام برداری و احتمالاً کاهش بار وارده بر زانو در بیماران استئوآرتریت زانو شده باشد.