تأثیر پایه‌‌های بومی مختلف کدوئیان بر رابطه‌‌های آبی و تغییرهای فیزیولوژیکی خیار پیوندی در شرایط تنش شوری

پژوهش‌‌های بسیاری جهت افزایش عملکرد گیاهان مختلف در شرایط شور صورت گرفته است، اما پژوهش‌‌های کمی بر روی استفاده از پایه‌‌های بومی جهت مقاومت به تنش شوری به ویژه از دیدگاه تغییرهای فیزیولوژیکی مؤثر بر افزایش مقاومت صورت گرفته است. بنابراین، تأثیر پایه‌‌های مختلف بومی شامل انواع پایه‌‌های کدو (خورشی، تنبل، آستانه اشرفیه، قلیانی، کارلا)، خیار بومی اصفهان و شاهد (خیارCucumis sativus v. DAVOSII) و خیار غیرپیوندی رابطه‌‌های آبی و تغییرهای فیزیولوژیکی خیار پیوندی بررسی شد. بر این اساس پس از پیوند، تیمارهای شوری ناشی از نمک کلرید سدیم در سطح‌‌های صفر، 30 و 60 میلی‌‌مولار انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل 3×8 در قالب طرح کامل تصادفی در گلخانه‌‌های پژوهشی دانشگاه صنعتی اصفهان با سه تکرار اجرا شد. نتیجه‌‌های به‌‌دست آمده نشان داد پایه‌‌های کدو تنبل و خیار بومی در شرایط تنش شوری وزن تر و خشک ریشه و شاخساره بالاتری داشتند. بیشترین گل ماده در پایه خیار بومی بود. برهمکنش شوری و پایه بر زمان ظهور اولین گل ماده و شماره گره نشان داد که از نظر تعداد روز تا گلدهی بیشترین تأخیر مربوط به پایه‌‌های کدو تنبل، خیار بومی و کارلا بود. تعرق در پایه کدوی قلیانی و شوری صفر میلی‌‌مولار بیشترین و در پایه خیار بومی و شوری صفر میلی‌‌مولار کمترین مقدار را نشان داد. هدایت مزوفیلی در پایه خیار بومی در تمام سطح‌‌ها پایین‌‌ترین مقدار بود و در پایه کدو تنبل و کدو خورشی با افزایش شوری کاهش یافت. به طور کلی بین پایه‌‌های بومی مورد پژوهش به نظر می‌‌رسد پایه خیار بومی و کدو تنبل در مجموع اثرهای بهتری از نظر حفظ رشد در شرایط تنش شوری اعمال شده داشتند.