تأثیر ویبراسیون کل بدن بر مقاومت مکانیکی استخوان ران و درشت‌نی رت اوراکتومی

هدف این پژوهش، تعیین تأثیر ویبراسیون با دامنة مختلف و فرکانس ثابت بر روی استخوان ران و درشت‌نی رت اوراکتومی بود. 23 سر رت اوراکتومی در دو گروه تمرینی ویبراسیون با دامنة پایین (تعداد= نُه) و دامنة بالا (تعداد= نُه) و گروه شم(تعداد= پنج) تقسیم شدند. شش سر رت سالم بدون جراحی نیز در گروه کنترل جای گرفتند. گروه‌های تمرینی به‌مدت هشت هفته روی دستگاه ویبراسیون با زمان پیش‌روندة سه تا پنج دقیقه، تناوب دو تا هفت بار تکرار و زمان استراحت یک دقیقه قرار داده شدند. شاخص‌های مقاومت مکانیکی سفتی، استرس، انرژی جذب‌شده و درصد جابه‌جایی استخوان ران و درشت‌نی، با آزمون خمش سه‌نقطه‌ای پس از اتمام پروتکل ویبراسیون کل بدن ارزیابی شدند. شاخص مکانیکی سختی استخوان بین گروه تمرینی دامنه بالا (HA) )024/0(P= و گروه تمرینی دامنه پایین (LA) (006/0(P= در مقایسه با گروه شم در استخوان ران و درشت نی افزایش معنــاداری را نشان داد. شاخـص استرس بین گروه تمرینیHA )000/0(P= و گروه تمرینی) LA 001/0(P= نسبت به گروه شم، در استخوان درشت‌نی افزایش معناداری را نشان داد. شاخص انرژی جذب‌شده فقط در گروه تمرینی) LA 006/0(P= با گروه شم در استخوان درشت نی افزایش معناداری را نشان داد. افزایش معناداری بین گروه کنترل نسبت به گروه شم، در شاخص‌های ذکرشده نیز مشاهده شد )011/0P=، 000/0P=، 014/0(P=. یافته‌های این پژوهش نشان داد که ویبراسیون با دامنة پایین اثر بیشتری بر افزایش مقاومت مکانیکی استخوان داشته است؛ .همچنین، پاسخ ارتعاشات مکانیکی بر پارامترهای مکانیکی استخوان درشت‌نی بیشتر بوده است و ارتعاشات کل بدن توانسته است مقاومت مکانیکی استخوان را در شرایط اوراکتومی به سطح استخوان سالم نزدیک کند.