تأثیر مخمر ساکارومایسس سرویسیه وباکتری های تولید کننده اسید لاکتیک بر قابلیت هضم و فراسنجه های شکمبه و خون گوسفند

در دهه گذشته پروبیوتیک های متفاوتی در تغذیه نشخوار کنندگان مورد استفاده قرار گرفته اند که برخی از آنها اثر مثبتی بر تولید حیوان داشته‌اند. در این پژوهش به‌منظور مطالعه تأثیر مخمر ساکارومایسس سرویسیه به همراه لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس، لاکتوباسیلوس کازای، اینتروکوکوس فاسیوم و باسیلوس سابتیلیس‌ ‌بر قابلیت هضم، فراسنجه های شکمبه و خون‌، از چهار راس گوسفند نر ورامینی فیستوله دار با وزن 2/4 ± 34 کیلوگرم استفاده گردید. حیوانات با چهار جیره درچهار دوره به روش فاکتوریل (2‌×‌2) در قالب طرح چرخشی متوازن تغذیه شدند. فاکتور اول شامل دو منبع علوفه‌ای (یونجه و ذرت سیلو شده) و فاکتور دوم، دو سطح از پروبیوتیک (صفر و 5 گرم) بود. قابلیت هضم جیره‌ها به روش نشانگر داخلی خاکستر نا محلول در اسید اندازه گیری گردید. در زمان های صفر و 4 ساعت پس از خوراک دهی از سیاهرگ گردنی وداج گوسفندان خونگیری به عمل آمد و مقدار دی اکسید کربن، pH، لاکتات دهیدروژناز و گلوکز خون آنها اندازه گیری گردید. همچنین مایع شکمبه گوسفندان در زمان‌های صفر، 2 و چهار ساعت پس از خوراک دهی جمع آوری و مقادیر pH، نیتروژن آمونیاکی و اسید‌های چرب فرار آن (استات، پروپیونات، بوتیرات، والرات، ایزووالرات) اندازه گیری شد. نتایج به دست آمده نشان داد که قابلیت هضم دیواره سلولی بدون همی‌سلولز، دیواره سلولی، ماده آلی و ماده خشک جیره‌ها تفاوت معنی‌داری نداشته و تنها قابلیت هضم پروتئین خام و چربی در جیره حاوی ذرت سیلو شده به ترتیب کمتر و بیشتر از جیره حاوی علوفه یونجه بود. تفاوت معنی‌داری بین مقادیر فراسنجه‌های خون گوسفندان تغذیه شده با جیره های مختلف مشاهده نشد. کل اسیدهای چرب فرار در حیواناتی که مخلوط میکروبی را دریافت کرده بودند، بیشتر از آنهایی بود که پروبیوتیک را مصرف نکردند. همچنین غلظت استات و پروپیونات شکمبه‌ای گوسفندانی که یونجه مصرف کردند، نسبت به آنهایی که ذرت سیلو شده دریافت کرده بودند، بیشتر بود (05/0‌