تأثیر شن بازی درمانی بر کاهش نشانه های تکانشگری و نارسایی توجه در کودکان پسر مبتلا به اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی

زمینه و هدف: اختلال نارسایی توجه/ فزون­ کنشی یکی از رایج ­ترین اختلال­ های دوره کودکی است که مشکلات فراوانی را برای کودک و خانواده او ایجاد می ­کند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر شن­بازی بر کاهش نشانه­ های تکانش گری و نارسایی توجه در کودکان پسر مبتلابه اختلال نارسایی توجه/فزون­ کنشی انجام شد. روش­: پژوهش حاضر از نوع مطالعات نیمه ­آزمایشی با طرح پیش ­آزمون- پس­ آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش تمامی کودکان پسر 7-5 ساله مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ فزون­ کنشی در مهد­کودک­ های شهر کرمانشاه در سال 1395 بود که تعداد 20 نفر از آن­ها با استفاده از روش نمونه ­گیری در دسترس به‌عنوان نمونه مورد مطالعه انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (10 نفر) و گواه (10 نفر) جای دهی شدند. ابزار جمع­ آوری داده­ ها مقیاس نارسایی توجه- فزون­ کنشی اسپیرافکین و گادو (1984) و مجموعه نشانه‌های چهارمین راهنمای آماری و تشخیصی اختلال­ های روانی (انجمن روان‌پزشکی آمریکا، 2000) بود. برای تحلیل داده­ ها از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته ­ها: نتایج به‌دست‌آمده نشان داد تکنیک شن­­ بازی بر کاهش نشانه­­ های نارسایی توجه و تکانش گری در گروه آزمایش مؤثر بود (001/0P<). نتیجه ­گیری: با توجه به نتایج پژوهش می ­توان گفت که استفاده از تکنیک شن ­­بازی با تقویت قشر پریفرونتال کودکان مبتلابه اختلال نارسایی توجه/ فزون­ کنشی بر کاهش نشانه ­های اختلال مؤثر است؛ در نتیجه این شیوه می‌تواند به‌عنوان یک شیوه تکمیلی در کنار درمان‌های اصلی این اختلال به کار رود.