تأثیر ساختار لیگاندهای بازشیف نشانده شده بر روی نانوسیلیکا در بهبود میزان حذف یون توریم از محلول آبی

یکی از مهم‌ترین مسائل ایمنی و چالش­‌های اصلی کشورهای دارای فن‌­آوری هسته‌ای، یافتن راهی برای کنترل مواد پرتوزای موجود در پس­ماند­های هسته‌ای است. توریم یکی از این عناصری است که باید در پس­ماند هسته‌­ای مدیریت شود. در این مطالعه، از جاذب­‌های نانوسیلیکای اصلاح شده با لیگاندهای بازشیف سالسیل آلدهید پروپیل تری اتوکسی سیلان (L1)  و پیریدیل متیلیدین پروپیل تری اتوکسی سیلان (L2)  جهت بهبود جذب یون توریم استفاده شده­‌اند. به همین منظور، علاوه بر بررسی اثر ساختار لیگاند به کار برده شده، تأثیر متغیرهای مختلفی از جمله pH، زمان تماس و میزان جاذب، بررسی و شرایط بهینه برای عملکرد مطلوب مبادله­‌کننده تعیین گردید. نتایج نشان داد که جاذب اصلاح شده با لیگاند L1 عملکرد بهتری را از این جهت فراهم می­‌آورد.