تأثیر زمان برداشت بر برخی فلاونوئیدها در بافت‌های مختلف میوۀ بالغ ارقام تجاری پرتقال

به‌منظور بررسی تأثیر زمان برداشت بر مقدار برخی فلاونوئیدها در بافت‌های مختلف میوۀ ارقام ﭘرتقال، آزمایشی به‌صورت طرح اسپلیت پلات (کرت‌های خردشده) در زمان بر پایۀ کاملاً تصادفی در سه تکرار در دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان در سال 88-1387 انجام گرفت. در این طرح، فاکتور اصلی شامل بافت‌های مختلف میوه (برون‌بر، میان‌بر و درون‌بر) و فاکتور فرعی شامل میوه‌های بالغ چهار رقم ﭘرتقال (‘تامسون ناول’، ‘واشنگتن ناول‘، ‘سانگین’ و ‘لبنانی’) در هفت مرحله زمان برداشت (به فاصلۀ هر 15 روز از اول آبان) بود. براساس نتایج، زمان برداشت بر کلیۀ متغیرهای اندازه‌گیری‌شده اثر معنادار داشت، به‌طوری که وزن خشک میوه با گذشت زمان (برداشت ششم) افزایش یافت و مواد جامد محلول نیز در این مرحله  بیشتر از زمان‌های دیگر برداشت (81/11 درصد) تولید شد. بیشترین مقدار نارنجین (3/435 میلی‌گرم در لیتر) در بافت آلبیدو در مرحلۀ سوم برداشت مشاهده شد که با برداشت مرحلۀ پنجم (بافت برون‌بر) و ششم (بافت میان‌بر) اختلاف معناداری نداشت و کمترین مقدار آن (6/87 میلی‌گرم در لیتر) در درون‌بر میوه در مرحلۀ چهارم برداشت، تولید شد. حداکثر مقدار هسپریدین (1/219 میلی‌گرم در لیتر) در مرحلۀ ششم برداشت در بافت برون‌بر تولید شد. نوع رقم بر مقدار نارنجین و هسپریدین تأثیر معنادار داشت که در بین ارقام بیشترین مقدار نارنجین و هسپریدین به‌ترتیب 6/573 و4/272 میلی‌گرم در لیتر در پرتقال تامسون در مرحلۀ ششم برداشت استخراج شد.