تأثیر روش های مختلف کاشت بر عملکرد گندم در شمال شهرستان اهواز

استفاده از روش­های خاک­ورزی مرسوم و خطی­کارها و بعد از آن آبیاری غرقابی یکی از روش­های غالب عملیات زراعی در تولید گندم توسط کشاورزان در جنوب غربی ایران است. روش کاشت گندم، درصرفه­جویی مصرف بذر و افزایش عملکرد می­تواند تأثیر­گذار باشد؛ به­همین منظور، برای بررسی عوامل مؤثر در عملکرد گندم، آزمایشی دو ساله در چهار تکرار با طرح بلوک­های کامل تصادفی در مزرعه پژوهشی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی خوزستان اجرا شد. در این آزمایش، پس از شخم در عمق 25 سانتیمتری با خاک­ورز برگردان­دار و دو مرتبه دیسک افست، تعداد 7 تیمار متفاوت کاشت گندم و آبیاری مورد مقایسه قرار گرفتند. تیمار­ها، شامل خطی کار + آبیاری غرقابی (P)، کاشت و ایجاد جوی و پشته به فواصل 60 و 75 سانتی‌متر (PF) و همچنین ایجاد جوی و پشته و بعد از آن کاشت (FP) با فواصل جوی و پشته 60 و 75 سانتی‌متر به ترتیب به­نام تیمار­های 60 PF_و 75 ,PF_60 FP_و 75_FP و تیمارهای سه خط کشت روی پشته بنام 75_3FP_ و 60_3FP_ بودند. تیمار 75_FP که بیانگر استفاده از دستگاه جوی و پشته­ساز و پس از آن کاشت (داخل جوی و روی پشته) است، مناسب­ترین تیمار کاشت با میزان عملکرد 5966 و5070 کیلوگرم در هکتار به­ترتیب در سال­های اول و دوم بوده است. از طرفی استفاده از دستگاه جوی و پشته­ساز قبل از کاشت در تیمار 60ـFP عملکرد بیشتری را نسبت به تیمار خطی­کار به تنهایی P)) در سطح (5%p£) نشان داد. تیمار خطی­کار P)) که در آن از دستگاه جوی و پشته­ساز استفاده نشده و کاشت به روش مرسوم بوده است، حداقل تولید (4883 و 4271 کیلوگرم در هکتار به ترتیب در سال اول و دوم) را نشان داد؛ همچنین مقدار زیست توده در تیمارهایی که ابتدا دستگاه جوی و پشته­ساز و سپس کاشت انجام شده، به­طور معنی­داری (5%p£) نسبت به روش مرسوم افزایش یافت.