تأثیر توانبخشی فعال بر توانایی کارکردی و کیفیت زندگی بیماران دارای کمردرد مزمن

زمینه و هدف: یکی از زمینه‌های کُنش بینابینی جسم و روان، کمردرد است. درمان کمردرد مزمن با توانبخشی فعال شامل آموزش مهارت‌های اجتماعی - روانی همراه با تجربیات درمانی بوده که به‌طور فزاینده‌ای در طول سالهای اخیر حمایت شده است. پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر توانبخشی فعال بر توانایی کارکردی و کیفیت زندگی بیماران دارای کمردرد مزمن انجام شد. روش بررسی: این پژوهش از نوع آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل می‌باشد. جامعه آماری را تمامی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن مراجعه‌کننده به کلینیک‌های فیزیوتراپی شهرستان اردبیل در سال 1391 تشکیل می‌داد. 30 نفر از افراد مبتلا به کمردرد مزمن به‌صورت در دسترس انتخاب و به‌‌طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هرکدام 15 نفر) قرار گرفتند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه مقابله با درد، شاخص فعالیت فیزیکی، پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی و شاخص شکایات عضلانی - اسکلتی استفاده شد. روش مداخله در این تحقیق، درمان توانبخشی فعال بود که در 30-10 جلسه 30 دقیقه‌ای اجرا شد. داده‌های پژوهش با روش تحلیل واریانس چندمتغیری (MANOVA) بر روی تفاضل نمرات متغیر‌های پیش‌آزمون و پس‌آزمون تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: در این مطالعه توانبخشی فعال بر بهبود فعالیت جسمانی، کیفیت زندگی و افزایش راهبردهای شناختی، رفتاری و کاهش نشانه‌های درد تأثیر داشت. نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش حاکی از این است که توانبخشی فعال بر توانایی کارکردی و کیفیت زندگی بیماران دارای کمردرد مزمن تأثیر دارد.