تأثیر توانایی مدیران بر رابطه بین کیفیت گزارشگری مالی و کارایی سرمایه‌گذاری در شرکت‌های دارویی پذیرفته‌شده در بورس اوراق بهادار تهران

مقدمه: کیفیت گزارش‌های مالی با اقلام تعهدی سنجیده می‌شود و این‌ اقلام می‌تواند به‌وسیله مدیران دستکاری شود. بنابراین، مدیران می‌توانند با دستکاری اقلام تعهدی بر کیفیت گزارش‌های مالی تأثیر بگذارند. در این پژوهش، عنصر غیرمالی جدیدی با عنوان توانایی مدیران در نظر گرفته شده است و هدف بررسی تأثیر آن بر رابطه بین کیفیت گزارشگری مالی و کارایی سرمایه‌گذاری در شرکت‌های دارویی پذیرفته‌شده در بورس اوراق بهادار تهران است. روش پژوهش: پژوهش حاضر از بُعد هدف از نوع توصیفی و تحلیلی و از بُعد نتیجه، پژوهشی کاربردی است. نمونه پژوهش شامل 24 شرکت فعـال در صـنعت دارویـی در بازه زمانی 1393-1385 است. برای برازش الگوی پژوهش از روش حداقل مربعات معمولی و رگرسیون چند متغیره استفاده شده است و داده‌ها از نوع  ترکیبی است. هم‌چنین، برای انجام محاسبات از نرم‌افزارهای DEA Frontier نسخه 1/4 و Eviews نسخه 9، استفاده شده است. یافته‌ها: یافته‌های حاصل از آزمون فرضیه پژوهش نشان داد که توانایی مدیران بر رابطه بین کیفیت گزارشگری مالی و کارایی سرمایه‌گذاری اثرگذار نیست. نتیجه‌گیری: نتیجه پژوهش حاضر حاکی از آن است که توانایی مدیران بر رابطه بین کیفیت گزارشگری مالی و کارایی سرمایه‌گذاری اثرگذار نیست. این نتیجه در بازار ایران به علت ناکارایی بازار سرمایه و بی‌ثباتی شرایط اقتصادی قابل توجیه است؛ چرا که در زمان ناکارایی بازار سرمایه بحث نامتقارنی اطلاعات پیش می‌آید ولی این نامتقارنی اطلاعات باعث نمی‌شود که هزینه‌های تأمین مالی شرکت‌ها به خاطر مخفی‌بودن اطلاعات واقعی آن‌ها از افکار عمومی بالا رود. در‌‌نتیجه، مدیران شرکت‌های دارویی برای بحث تأمین مالی با مشکل زیادی روبه‌رو نیستند و دلیلی برای افزایش شفافیت و کیفیت گزارش‌های خود نمی‌بینند؛ بنابراین، در این ارتباط، توانایی مدیران بی‌تأثیر است.   واژه‌های کلیدی: تحلیل پوششی داده‌ها، توانایی مدیران، کارایی سرمایه‌گذاری، کیفیت گزارشگری مالی.