تأثیر تمرین راه رفتن با علامت‌گذاری شنیداری بر هم‌انقباضی عضلات اندام تحتانی سالمندان سالم

سالمندان سطوح بالایی از هم‌انقباضی را در عضلات اندام تحتانی نشان می‌دهند که بیشتر برای جبران زوال اندام‌ها و کنترل حرکتی بهتر ظاهر می‌شود. راه رفتن عادی و بی‌نقص علاوه‌بر سلامت عوامل عصب عضله، به سلامت شناختی و نیز خودکاری حرکت بستگی دارد؛ بنابراین می‌توان با به چالش کشیدن منابع اجرایی از طریق علامت‌گذاری ریتمیک شنیداری توجه فرد را به بیرون جلب کرد و فعالیت روزمره‌ای چون راه رفتن را به خودکار و بدون تمرکز تغییر داد. 30 مرد سالمند واجد شرایط 60 تا 75 ساله به‌طور داوطلبانه انتخاب شدند و در دو گروه کنترل (گروه بدون تمرین و گروه راه رفتن بدون علامت‌گذاری شنیداری) و 1 گروه تجربی (راه رفتن با علامت‌گذاری شنیداری) قرار گرفتند. برای ارزیابی هم‌انقباضی عضله، الگوی فعالیت عضلات اندام تحتانی از جمله نعلی، ساقی قدامی، پهن داخلی، پهن خارجی و دوسررانی طی 90 ثانیه راه رفتن با سرعت ترجیحی در پیش و پس‌آزمون بررسی شد. تمرینات به مدت 6 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 20 دقیقه انجام گرفت. تحلیل داده‌ها با استفاده از مدل آنالیز کوواریانس و آزمون ناپارامتریک بوت استرپ در سطح معناداری 05/0 انجام گرفت. نتایج نشان داد که پس از 18 جلسه تمرین، هم‌انقباضی در عضلات همکار بیشتر و عضلات موافق و مخالف کمتر شده، اما این یافته‌ها از نظر آماری، معنادار نبوده است (05/0<P). این نتایج نشان می‌دهد که علامت‌گذاری شنیداری حین تمرین راه رفتن، ممکن است تأثیر چندانی بر فعالیت هم‌انقباضی عضلات در سالمندی اولیه نداشته باشد که احتمالاً در اثر عدم تغییرات بارز شناختی در این دوره است.