تأثیر تمرینات هوازی شدید و متوسّط بر سلامت عمومی مردان غیر فعّال

     به منظور بررسی تأثیر تمرینات هوازی شدید و متوسّط بر سلامت عمومی مردان غیر فعّال، 43 نفر برای شرکت در تحقیق داوطلب شدند و به طور تصادفی ساده به دو گروه تجربی و یک گروه گواه تقسیم گردیدند. شرکت‌کنندگان در گروههای تجربی به مدّت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدّت 30 تا 45 دقیقه به اجرای تمرینات هوازی پرداختند. برای گروه تجربی، اوّل (15 نفر) فعّالیّت هوازی شدید و برای گروه تجربی دوم (16 نفر) فعّالیّت هوازی با شدّت متوسّط به ترتیب با 80 تا 85، و 60 تا 65 درصد حدّ اکثر ضربان قلب ذخیره به اجرا درآمد. گروه گواه (12 نفر)، طیّ این دوره در هیچ فعّالیّت بدنی شرکت نکردند. سلامت عمومی شرکت‌کنندگان با پرسش‌نامة سلامت عمومی گلدبرگ و هیلیر در ابتدای تحقیق و پس از 8 هفته، تمرین مورد ارزیابی قرار گرفت. برای استخراج نتایج از روش تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون LSD بهره‌برداری گردید. پس از 8 هفته تمرین از حیث سلامت عمومی، فقط علائم جسمانی (04/0>P) و اضطراب و اختلال در خواب (03/0>P) گروه تمرینات هوازی شدید بهبودی معنی‌داری پیدا کرد، ضمن آن که میزان اکسیژن مصرفی بیشینه (05/0>P) و محیط دور کمر (04/0>P) این گروه نیز به ترتیب با افزایش و کاهش معنی‌دار همراه بود. به علاوه، شاخص‌هایاندازه گیری شده در گروه تمرینات هوازی متوسّط تمایل به بهبودی داشتند، امّا به سطح معنی‌داری نرسیدند. بر اساس نتایج به دست‌آمده می‌توان اظهار داشت که اجرای فعّالیّت‌های هوازی بین 80 تا 85 درصد حدّ اکثر ضربان قلب ذخیره، موجب بهبودی و توسعة قابل ملاحظه شاخص‌های سلامت عمومی، آمادگی جسمانی و ترکیب بدنی مردان غیر فعّال می‌گردند.