تأثیر افزایش سرعت راه رفتن بر فعالیت هم‌زمان عضلات مفصل مچ پا بر اساس شدت اسپاستی سیتی در بیماران سکته مغزی مزمن

سابقه و هدف: عضلات پلانتارفلکسور نیروی جلوبرنده بدن را در انتهای مرحله ایستایش راه رفتن مهیا می‌کنند، هرگونه نقص در بازده این عضلات منجر به نیروی جلوبرنده بدن ناکافی در مرحله push off در بیماران مبتلا به سکته مغزی مزمن می‌گردد. این مطالعه تأثیر سرعت‌های مختلف بر فعالیت الکترومیوگرافی هم‌زمان عضلات مفصل مچ پا حین راه رفتن در بیماران مبتلا به سکته مغزی مزمن را بررسی کرده است. مواد و روش‌ها: 19 بیمار سکته مغزی (13مرد و 6 زن) در سرعت‌های مختلف (سرعت انتخابی، سرعت انتخابی +20%، سرعت انتخابی +40%) روی تردمیل راه رفته‌اند و فعالیت الکترومیوگرافی عضلات گاستروکنمیوس داخلی، تیبیالیس قدامی در مرحله push off راه رفتن مورد بررسی قرار گرفته است. یافته‌ها: در زیر مجموعه با اسپاستی سیتی شدید (مقیاس تاردیو≥2) فعالیت عضله گاستروکنمیوس داخلی سمت مبتلا با افزایش سرعت راه رفتن افزایش یافته است (05/0p<). نتیجه‌گیری: داده‌های این مطالعه نشان داده است که بیماران سکته مغزی می‌توانند با امنیت بر روی تردمیل با سرعت‌های 20 الی 40 درصد سریع‌تر از سرعت دلخواهشان، برای بهبود بازده عضله گاستروکنمیوس داخلی آموزش داده شوند بدون این‌که اثر بدی بر بازده عضله تیبیالیس قدامی داشته باشند