تأثیر آموزش شناختی ارتقاء امید برکاهش اهمال کاری و خودناتوان‌سازی تحصیلی دانشجویان دانشگاه پیام‏نور بوکان

هدف‏ پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش شناختی ارتقاء امید­ برکاهش اهمال‏کاری و خودناتوان‌سازی‏ تحصیلی دانشجویان دانشگاه‏پیام‏نور بود که‏ درسالتحصیلی94-93 در شهرستان بوکان مشغول به‏ تحصیل بودند. بدین منظور از طریق نمونه‏گیری تصادفی چند مرحله‏ای و از طریق اجرای پرسشنامه‏های اهمال‏کاری ‏لی و خودناتوان‌سازی تحصیلی تعداد 50 نفر برای متغیر خودناتوان‌سازی و 60 نفر برای متغیر اهمال‏کاری براساس بالاترین نمره انتخاب شدند و به طریق واگذاری تصادفی، نمونه‏های انتخابی برای هر متغیر، در دوگروه آزمایش و دو گروه کنترل گمارده شدند. سپس دو گروه درمانی (اهمال‏کاران تحصیلی، خودناتوان‏سازها) در هشت جلسۀ 60 دقیقه‏ای که توسط دو درمانگر آموزش دیده اجرا شد، تحت آموزش شناختی ارتقاء امید قرار گرفتند، در حالیکه گروه‏ گواه در معرض هیچ مداخله‏ای قرار نگرفتند. پس از آن از همۀ آزمودنی‌های  گروه آزمایش و کنترل پس آزمون به عمل آمد. داده‏های بدست آمده با استفاده از آمار توصیفی(میانگین، انحراف‏معیار) و آمار استنباطی(آزمون کوواریانس) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از تحلیل‏ کوواریانس و در سطح 05/0>­­ p برای گروه‌های وابسته به منظور تعیین اثر بخشی آموزش شناختی ارتقاء امید نشان داد که این کاربندی توانسته است به‏عنوان مداخله‏ای مؤثر موجب کاهش خودناتوان‌سازی و اهمال کاری تحصیلی دانشجویان شود