بوی بد دهان

سابقه و هدف: بوی بد دهان که به آن Halitosis گفته می‌شود بوی نامطبوعی است که همراه با هوای بازدم از دهان یا بینی خارج می‌شود. شیوع بوی بد دهان تا 50% گزارش شده است و معمولاً دندانپزشکان اولین گروهی هستند که می‌توانند به افراد دارای این مشکل کمک کنند. بوی بد دهان یک بیماری مولتی‌فاکتوریال است که به انواع بوی بد دهان واقعی (genuine)، بوی دهان کاذب (pseudohalitosis)و ترس از بوی بد دهان (halitophobia) تقسیم می‌شود. شایع‌ترین علت هالیتوزیس، از دهان منشاء می‌گیرد که 90%-80% موارد را شامل می‌شود. علل دهانی هالیتوزیس شامل خشکی دهان، بیماری‌های پریودنتال، زخم‌های دهان، پوشش سطح پشتی زبان، عفونت‌های دهان و ایمپلنت‌های دندانی می‌باشند. وقتی بیمار معتقد به داشتن بوی بد دهان آن را هالیتوزیس کاذب می‌نامند و اگر درمان هالیتوزیس واقعی یا کاذب صورت گیرد ولی بیمار همچنان معتقد به داشتن بوی بد دهان باشد آنرا Halitophobia می‌نامند. باکتری‌های گرم منفی بی‌هوازی نقش اصلی در ایجاد بوی بد دهان دارند. مهمترین روش‌های تشخیصی و اندازه‌گیری بوی بد دهان عبارتند از: روش ارگانولپتیک که بر اساس درک معاینه‌کننده از بوی دهان بیمار انجام می‌شود، روش کروماتوگرافی گاز و اندازه‌گیری با مانیتور سولفیدی. نتیجه‌گیری: در درمان علامتی بوی بد دهان شناسایی عوامل دهانی ایجاد کننده بوی بد و رفع آنها بسیار حائز اهمیت است. روش‌های مکانیکی کنترل بهداشت دهان مانند استفاده صحیح از مسواک، نخ دندان و زبان پاک‌کن باید به بیمار آموزش داده شوند. استفاده از غذاهای فیبردار، مصرف آب فراوان و پاکیزه نگه‌داشتن دندان مصنوعی در رفع بوی بد دهان بسیار مهم می‌باشند. دهان‌شویه‌های آنتی‌سپتیک نیز به عنوان مکمل روش‌های مکانیکی می‌توانند به بر طرف کردن بوی دهان کمک کنند که از میان آنها کلرهگزیدین بیشتر از سایر دهان‌شویه‌ها در رفع بوی بد دهان موثر بوده است.