بهبود سازگاری اجتماعی کودکان دارای اختلال کم‌توجهی/ بیش‌فعالی با توسعۀ منطقۀ تقریبی رشد در بستر نمایش خلاّق

هدف: هدف از انجام این پژوهش، بررسی اثربخشی روش نمایش خلاّق بر سازگاری اجتماعی کودکان دارای اختلال کم­توجهی/ بیش‌فعالی با توسعۀ منطقۀ تقریبی رشد بود. روش: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل بود. نمونۀ آماری پژوهش را 30 نفر تشکیل می‌دادند که به روش نمونه‌گیری در دسترس و بر اساس شرایط پزشکی (آیا کودک دارو مصرف می‌کند یا خیر؟) و پس از رضایت والدین، انتخاب‌ شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. گروه اول (کنترل) با روش­ سخنرانی و گروه دوم (آزمایش) با روش نمایش خلاّق آموزش دیدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامۀ سنجش سازگاری اجتماعی محقق ساخته با 28 سؤال در طیف لیکرت بود. پرسشنامۀ مذکور 4 حیطۀ سازگاری کودکان شامل: الف) مشارکت در کار گروهی، ب)رعایت حقوق دیگران، ج) اعتقاد به ارزش‌ها و اصول اخلاقی گروه یا جامعه و د) تعهد و احترام به خانواده و دوستان را موردسنجش قرار می‌داد. برای تحلیل داده‌ها از آزمون آماری تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش نشان داد که بین میزان تأثیر روش آموزش سخنرانی و روش نمایش خلاّق بر سازگاری اجتماعی (در هر 4 حیطه) کودکان دارای اختلال کم­توجهی/ بیش‌فعالی، تفاوت معناداری به نفع روش نمایش خلاّق وجود دارد (05/p£.). نتیجه‌گیری: برای بهبود سازگاری اجتماعی کودکان دارای اختلال کم­توجهی/ بیش فعالی، بهتر است از روش آموزش نمایش خلاّق نسبت به روش سخنرانی بیشتر استفاده شود.