برهمکنش چاودار (Secale cereale L.) و باکتری‏های محرک رشد بر کنترل گل جالیز منشعب (Phelipanche ramosa) در ارقام سیوند و سوپراسترین‏بی گوجه‏ فرنگی (Solanum lycopersicum)

به منظور بررسی تاثیر باکتری‏های محرک رشد و ماده دگرآسیب چاودار بر کنترل گل‏جالیز، آزمایشی در بخش گلدانی، به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار در گلخانه تحقیقاتی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه رازی کرمانشاه به اجرا درآمد. هدف از انجام این مطالعه تعیین حساسیت ارقام مختلف گوجه‏فرنگی به آلودگی گل‏جالیز، تعیین پاسخ گل‏جالیز به ترشحات گیاه میزبان در حضور گیاه دگرآسیب چاودار و تعیین تاثیر باکتری‏های محرک رشد بر رشد گوجه‏فرنگی و کاهش خسارت گل جالیز بود. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از ارقام سوپراسترین‏بی و سیوند گوجه‏فرنگی، ماده دگرآسیب چاودار، جدایه‏های باکتری (باکتری محرک رشد) شامل INR7, P2, B71 و E11 می‏باشند. نتایج این مطالعه نشان داد که در مجموع رقم سیوند نسبت به سوپراسترین‏بی رقم حساسی در برابر حمله گل جالیز بود. در رقم سوپراسترین‏بی، زمانی که از ماده دگرآسیب چاودار و باکتری‏های محرک رشد B71، E11 و INR7 به صورت تلفیقی استفاده شد، کاهش حمله گل‏جالیز مشاهده شد. در گیاه گوجه‏فرنگی حضور باکتری‏های محرک رشد باعث افزایش تعداد و وزن میوه و وزن خشک اندام هوایی و ریشه شد. اما حضور و عدم حضور ماده دگرآسیب چاودار تاثیری بر عملکرد صفات مورد بررسی گوجه‏فرنگی نداشت. ماده دگرآسیب چاودار تاثیر زیادی بر کاهش آلودگی گل‏جالیز نداشت، اما باکتری‏های محرک رشد به ویژه INR7 باعث کاهش حمله گل‏جالیز و افزایش عملکرد گوجه‏ فرنگی شدند.