بررسی کاهش بیان IL-37 در بافت های توموری سرطان سینه و همراهی آن با درجه3 توموری

زمینه و هدف: امروزه سرطان سینه شایع­ترین سرطان درمیان زنان دنیا است. علیرغم شیوع بالا، شناسایی مارکرهایی که بتواند در تشخیص به موقع بیماری کمک کنند، بسیار مفید خواهد بود. با این وجود که در سالهای اخیر ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﺑﺴﯿﺎری در ﺟﻬﺖ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻧﻘﺶ ﺳﺎیﺘﻮﮐﺎیﻦ­ها در ﺳﺮﻃﺎن ها ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ، نقش فاکتور IL-37 در سرطان سینه مشخص نشده است. ازاینرو در این مطالعه به بررسی میزان بیان IL-37 در بافت توموری سرطان سینه و ارتباط آن با علایم پاتولوژی­بالینی، پرداخته شده است. روش بررسی: در این مطالعه، 50 بافت پارافینه سرطان سینه و 50 بافت سالم مجاور آن وارد شدند. بعد از تکمیل رضایت نامه، اطلاعات بالینی مربوط به تمام نمونه ها گرفته شد. پس از استخراج RNA تام و سنتز  DNAمکمل (cDNA)، بیان نسبی ژن با استفاده از روش کمی Real-time PCR (qRT-PCR) سنجیده و بوسیله روش  ارزیابی شد. نهایتا الگوی بیانی توسط آنالیزهای آماری بررسی شد. یافته ها: نتایج حاصل از بررسی اخیر نشان دادند که میانگین بیان نسبی ژن IL-37 در بافت توموری نسبت به بافت سالم مجاوردارای کاهش مشخصی می­باشد و با درجه اطمینان 95 درصد اختلاف بسیار معناداری بین آنها وجود دارد (003/0 P=). نتایج همچنین حاکی از کاهش بیان قابل توجهی در اندازه تومور بزرگتر از 3 سانتی متر هستند و ارتباط معناداری برای این اختلاف میزان بیان مشاهده شد (02/0P=). در این بررسی کاهش بیان ژن در درجه توموری 2 و 3 به طور واضح مشاهده شد که ارتباط بسیار معناداری بین میزان بیان ژن و درجه توموری 3 مشخص شد (000/0P= ). نتیجه گیری: نتایج حاصل از مطالعه حاضر IL-37 را به عنوان بیومارکری حساس و ارزشمند در تشخیص ابتلا به سرطان سینه و بیومارکر جهت تشخیص اندازه تومور معرفی کرده است. به طوری که IL-37 دارای پتاسیل کاربرد در آزمایشگاه‌های بالینی جهت تشخیص سرطان سینه است، همچنین یافته های حاصل از این بررسی می توانند در پژوهش های بالینی و تشخیصی مربوط به سرطان سینه به کار گرفته شوند.