بررسی کاربرد پماد لیدوکائین در درمان فیشر مزمن آنوس

زمینه و هدف: تا چند سال اخیر درمان اصلی فیشر مزمن آنال، روشهای جراحی جهت اسفنکتروتومی لترال به روش باز یا بسته بود. در طی سال های اخیر استفاده از درمان طبی در درمان این بیماری مطرح شده است که هر یک دارای محدودیت هایی می باشد. این مطالعه با هدف مقایسه دو روش جراحی و درمان طبی لیدوکائین در درمان فیشر مزمن آنال انجام شده است. روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی 180 بیمار مبتلا به فیشر مزمن آنال که با علایم بیش از 6 هفته به درمانگاه جراحی بیمارستان الزهرا(س) اصفهان مراجعه کرده بودند به روش در دسترس انتخاب شدند. پس از اخذ شرح حال از بیماران و معاینه و تایید فیشر مزمن دو روش درمان جهت بیماران توضیح داده می شد و بر اساس انتخاب ایشان بیمار در گروه یک (جراحی) و یا دو (درمان طبی با لیدوکائین) قرار می گرفت. روش درمان جراحی شامل اسفنکتروتومی لترال اسفنکتر داخلی به روش بسته بود. روش درمان طبی شامل رژیم پر فیبر، طشت آب گرم، قرص سی لاکس هر شب، قرص ناپروکسن 250 میلی گرم هر 12 ساعت و استعمال پماد لیدوکائین 5 درصد قبل از اجابت مزاج و شستشوی مداوم ناحیه مقعد در حین اجابت مزاج بود. در هر دو گروه بیماران به مدت 8 هفته پی گیری شدند. داده ها به کمک آزمون های آماری کای دو، فیشر و من ویتنی تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: تعداد بیمارانی که مورد عمل جراحی قرار گرفتند 100 نفر و تعداد بیمارن گروه درمان طبی 80 نفر بود. میانگین سنی بیماران گروه اول 3/4±2/36 سال و گروه دوم 1/3±3/38 سال بود (05/0P>). از نظر جنسی بین دو گروه اختلاف معنی داری وجود نداشت. .مدت علایم بیماری در گروه جراحی 5/2±1/8 هفـته و در گروه درمان طبی 1/3±9/7 هفته بود (05/0P>). در گروه جراحی عوارض پس از عمل شامل 10 مورد اکیموز پوستی (10%) 2 مورد هماتوم بزرگ (2%) و 10 مورد (10%) بی اختیاری خفیف نسبت به باد بود. در گروه دوم هیچ عارضه ای دیده نشد. میزان بروز ترمیم زخم در گروه اول 93% و در گروه دوم 75% بود (05/0P