بررسی کاربرد زبان‌های مازندرانی و فارسی در شهر جویبار

هدف پژوهش حاضر بررسی کاربرد زبان‌‌های فارسی و مازندرانی در بافت‌‌های تعاملی مختلف در میان گویش‌وران مازندرانی شهر جویبار است. پرسش اصلی این است که کاربرد زبان مازندرانی و فارسی، با توجه به متغیرهای سن و جنسیت در بافت‌‌های مختلف اجتماعی، چه تفاوت‌هایی دارند. نمونة آماری پژوهش حاضر 100 گویش‌ور جویباری (50 مرد و 50 زن) می‌باشند که خود به دو گروه 25 نفره، والدین (میانگین سنی 39 سال) و فرزندان (میانگین سنی 16 سال)، تقسیم و به روش نمونه‌‌گیری در دسترس انتخاب شده‌‌اند. داده‌های پژوهش با استفاده از پرسش‌نامة محقق‌ساخته در سال 1388 گردآوری شده و از آزمون‌‌های آماری غیر‌‌پارامتریک «کولموگورف ـ اسمیرنوف» و «خی‌دو» برای مقایسه استفاده شده است. بررسی پاسخ‌‌های ارائه‌شده نشان می‌دهد که به طور کلی گرایش به کاربرد زبان فارسی در میان مادران بیش‌تر از پدران و در میان دختران بیش‌تر از پسران است. بررسی تأثیر متغیر جنسیت در مجموع داده‌ها با استفاده از آزمون آماری خی‌‌دو نشان می‌‌دهد که تفاوت بین مردان و زنان در کاربرد زبان فارسی و مازندرانی در سطح P≤0/001 است. تفاوت کاربرد فارسی و مازندرانی بین والدین و فرزندان در سطح P≤0/001 معنادار است. در نمونۀ مورد بررسی در این پژوهش، تأثیر بافت بر کاربرد زبان معنادار نیست.