بررسی و تحلیل مکتب اکسپرسیونیسم در رمان «ارمیا» از رضا امیرخانی

هنر قرن بیستم را به گونه‌ای عام اکسپرسیونیسم نامیده‌اند که در سال‌های جنگ جهانی اول به اوج خود رسید. در این مکتب نویسنده برآن است تا احساسات درونی خود را در پاسخ به واقعیت بیرونی منعکس کند. هسته مرکزی داستان‌های اکسپرسیونیستی انسان است. انسانی که در جست‌وجوی بهشت گمشده خویش، در مقابل ظلم و تجاوز می‌ایستد. این مبارزه و پایداری می‌تواند آثار اکسپرسیونیستی را تحت عنوان ادبیات مقاومت قرار دهد. رضا امیرخانی، نویسنده جوانی است که آثار وی در حوزه ادبیات مقاومت قرار دارد. در آثار وی همچون داستان‌های اکسپرسیونیستی انسان مبارز هسته مرکزی داستان است، این آثار که در قالب رمان مدرن نگاشته شده‌اند و نویسنده با درهم شکستن برخی از قراردادهای سنتی داستان‌نویسی ایرانی، از تکنیک‌های مدرن در پیشبرد داستان بهره برده است. در رمان ارمیا، شخصیت جوان و جویای عدالت داستان به کمک هم‌رزمانش در پی مبارزه با ظلم و دگرگونی دنیای فعلی است تا بتواند جامعه ایده آل مدنظر اکسپرسیونیسم را پایه‌ریزی کند. مخالفت با نسل گذشته (پدر و مادر)، رد عقاید مادی‌گرایانه اطرافیان و نفی مدرنیته و قالب‌های سنتی با هم، بیان احساسات درونی شخصیت‌ها و فشار اجتماعی حاکم بر زندگی آنها در رمان ارمیا، همگی نشان‌دهنده تأثیر پذیرفتن امیرخانی از مکتب اکسپرسیونیسم است.