بررسی و ارائه راهکارهایی در تحقق جمعیت‌پذیری و مانایی جمعیت شهرهای جدید اقماری (مطالعه موردی: شهر جدید صدرا)

در پی انقلاب صنعتی در قرن 18 اروپا، شکوفایی اقتصادی و به دنبال آن نابه‌سامانی‌ها و آشفتگی‌هایی را برای شهرهای بزرگ به ارمغان آورد. ساخت شهرهای جدید در پی ایده‌هایی در جستجوی آرمانشهر با القاب مختلف در جهت رفع مشکلات و نابه‌سامانی‌های مادرشهرها تکامل یافته است. در قرن بیستم شهرها، تجارب مختلفی در سراسر دنیا به نمایش گذاشتند، تجربه‌ای که در کشور ایران، هم قبل از انقلاب و به ویژه پس از انقلاب قابل ملاحظه است. ساخت شهرهای صنعتی-سازمانی-اداری قبل از انقلاب و 18 شهر جدید اقماری در دهه 70 در جهت جذب سرریزهای جمعیتی مادرشهرها، مصداقی بارز بر این موضوع است. بر اساس نتایج پ‍ژوهش‌های موجود، اغلب شهرهای جدید ایران بیشتر نقش شهرهای خوابگاهی را گرفته‌اند و با افق جمعیتی پیش‌بینی شده فاصله بسیاری دارند. از جمله این شهرها، شهر صدرا در 15 کیلومتری شمال غرب شیراز می‌باشد که با نقش "سبز- فرهنگی" کار ساخت آن آغاز شد. با وجود پیش‌بینی افق جمعیتی 200 هزار نفری در شهر صدرا، این شهر تاکنون موفق به جذب جمعیتی کمتر از ده‌هزار نفر گردیده است. پژوهش حاضر با تأکید بر اسناد و مطالعات کتابخانه‌ای، مشاهدات میدانی و استفاده از نرم‌افزار spss در پی دستیابی و تحلیل عوامل و شاخص‌هایی است که در جمعیت‌پذیری یک شهر جدید تأثیرگذار است. بر این اساس، پژوهش عواملی همچون مسکن ارزان‌قیمت، اشتغال پایدار، حمل و نقل و فاصله زمانی مناسب، تجهیزات و زیرساخت‌های شهری مناسب و پایدار، امنیت، هویت و امکانات تفریحی و فضای سبز را از عوامل بارز در جهت جمعیت‌پذیری شهرهای جدید مهم‌تر از عوامل دیگر تشخیص می‌دهد و پس از بررسی و تحلیل موانع جمعیت‌پذیری صدرا بر حسب این عوامل، پیشنهاداتی در زمینه جمعیت‌پذیری و مانایی آن در شهر جدید ارائه می‌دهد.