بررسی نقش نشاط اجتماعی بر میزان مشارکت روستائیان در طرح‌های توسعه روستایی (مطالعه موردی: دهستان بناجوی شرقی شهرستان بناب)

 از آنجایی که نیروی انسانی به عنوان مهم‌ترین رکن توسعه محسوب می‌شود بنابراین میزان نشاط اجتماعی گذشته از تأثیرات جسمانی که بر وی دارد. موجب افزایش بازدهی نیروی کار از جمله از طریق مشارکت در روند برنامه‌ریزی توسعه روستایی می‌شود. با توجه به اهمیت نشاط اجتماعی، هدف پژوهش حاضر سنجش میزان نشاط اجتماعی و بررسی تأثیر آن بر میزان تمایل روستائیان به مشارکت، در روستاهای دهستان بناجوی شرقی از توابع شهرستان بناب می‌باشد. نوع تحقیق کاربردی و روش بررسی آن توصیفی ـ تحلیلی و همبستگی می‌باشد. گردآوری داده‌ها به روش پیمایشی و با استفاده از پرسشنامه جامع آکسفورد پس از انجام آزمون پایایی استفاده صورت گرفته است. که در آن با استفاده از نمونه‌گیری تصادفی از طریق فرمول کوکران 375 نفر به‌عنوان حجم نمونه انتخاب شده‌اند. نتایج حاصل از پژوهش نشان می‌دهد که همه روستاهای مورد مطالعه از سطح پایین نشاط اجتماعی برخوردار هستند؛ بطوریکه کاربرد تکنیک تحلیل عاملی بیانگر بیشترین تاثیرگذاری عامل اول (شامل سیزده متغیر: داشتن شور و شوق، احساس شادی و ...) بر مشارکت روستائیان می‌باشد. همچنین نتایج حاصل از رگرسیون خطی، تأثیر معنادار متغیرهای مورد استفاده بر میزان تمایل به مشارکت در روند توسعه روستایی را نشان می‌دهد. بنابراین می‌توان با برنامه‌ریزی و مشاوره به روستائیان در جهت افزایش میزان نشاط اجتماعی، مشارکت آنان را در میزان موفقیت طرح‌های عمرانی افزایش داد.