بررسی نقش زبان آموزان غیرفارسی‌زبان در توسعه آموزش محیط‌زیست و توسعه پایدار از طریق گردشگری

این مقاله به نقش زبان فارسی به عنوان زبان خارجی در توسعه پایدار گردشگری می‌پردازد. زبان آموزان خارجی که در ایران دوره‌های آموزش زبان فارسی را می‌گذرانند منابع بالقوه‌ای هستند که با برنامه‌ریزی، سرمایه‌گذاری و سازمان‌دهی از طرف سازمان‌های گردشگری، محیط‌زیست و وزارت علوم می‌توانند در توسعه گردشگری در ایران و توسعه پایدار تأثیرگذار باشند. استفاده از زبان و جنبه‌های ارتباطی کلامی و غیرکلامی آن به عنوان قوی‌ترین ابزار ارتباطی انسان‌ها و نیز به عنوان تسهیل‌کننده ارتباطات این گردشگران و جامعه میزبان تأثیر قابل‌توجهی دارد. از این دیدگاه، آموزش جامعه میزبان و آگاهی بخشی به بازدیدکنندگان از طریق آموزش زبان و فرهنگ و برجسته کردن پیشینه‌های ادبی و تاریخی گردشگری ایران می‌تواند به گسترش گردشگری کمک قابل‌توجهی بنماید. برجسته کردن و گنجاندن مفاهیم موجود در متون ادبی، اسطوره‌ها، ادبیات عامه و شفاهی، ادبیات معاصر و مراسم آئینی ایران در ارتباط با طبیعت و محیط‌زیست در ایران از موضوعاتی است که این مقاله آنها را موردتوجه قرار داده است. با استفاده از روش کیفی رویکرد پدیدارشناسی و به‌کارگیری تکنیک مصاحبه‌ با 40 نفر از زبان آموزان خارجی درباره دیدگاه‌هایشان در مورد گردشگری در ایران، این پژوهش انجام شد و نتیجه تحقیق نشان داد که با مدیریت و برنامه‌ریزی‌های بیشتر از طرف سازمان‌های مربوطه، در صورت استفاده بیشتر از پتانسیل‌های موجود در مراکز آموزش زبان فارسی، می‌توان توجه به گردشگری، محیط‌زیست و توسعه پایدار را گسترش داد.