بررسی نقش آموزش ‌و پرورش در پیش‌گیری زودرس از جرایم دانش‌آموزان پسر مقطع دبیرستان

زمینه و هدف: نوجوانان و جوانان، بخش مهم و پایه‌ای سرمایه انسانی هر جامعه به‌حساب می‌آیند که درعین‌حال، بیش‌تر از سایر گروه‌های جامعه در معرض بزه‌کاری و بزه‌دیدگی قرار دارند. آموزش‌ و پرورش بیش‌ترین تأثیر را بعد از خانواده بر روح و روان نوجوانان می‌گذارد و شخصیت اجتماعی و فرهنگی نوجوان در این نهاد پایه‌گذاری می‌شود. هدف اصلی این پژوهش «بررسی نقش آموزش و پرورش در پیش‌گیری زودرس از جرایم دانش‌آموزان پسر مقطع دبیرستان» بوده است. روش‌شناسی: این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، از تحقیقات توصیفی تحلیلی است که به‌صورت پیمایشی انجام شده است. جامعه آماری آن تمامی دانش‌آموزان مقطع دبیرستان منطقه 5 تهران در سال تحصیلی 1394-95 بوده و برای تعیین نمونه از روش نمونه‌گیری تصادفی ساده استفاده شده است. برای سنجش نقش آموزش و پرورش و سنجش متغیر پیش‌گیری از جرم از پرسش‌نامه محقق‌ساخته استفاده شده است. روایی ابزار با استفاده از روایی صوری و سنجش پایایی با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ مورد تأیید قرار گرفت. یافته‌ها و نتیجه‌گیری: نتایج آزمون فرضیه‌های اصلی پژوهش نشان داد که «شناخت آموزش ‌و پرورش از عوامل فردی دانش‌آموزان» و «شناخت آموزش ‌و پرورش از عوامل محیطی دانش‌آموزان» در پیش‌گیری زودرس از جرایم دانش‌آموزان تأثیر دارند هم‌چنین آزمون فرضیه‌های فرعی پژوهش مبین آن است که متغیرهایی مانند «مهارت‌های اجتماعی مناسب دانش‌آموزان»، «استقلال و توانایی مقابله با فشارهای روانی»، «داشتن شخصیت و ویژگی‌های مناسب»، «تمایل به حضور در مدرسه»، «عملکرد تحصیلی مطلوب»، «داشتن افکار و نیات در جهت رفتارهای سالم» و... در پیش‌گیری زودرس از جرایم دانش‌آموزان تأثیر به‌سزایی دارند.