بررسی نابرابری توزیع پارک‌ها‏ در بین مناطق شهری تهران بر اساس شاخص تایل

درختان و فضاهای سبز نقش مهمی در توسعه شهرها داشته و از عناصر تاثیرگذار در شالوده شهرها محسوب می‌گردند. پارک‌های شهری در حوزه محیط پاک، عنصر مهمی در ایجاد یک شهر پایدار هستند و فرصت‌هایی در زمینه‌های مختلف همچون ارتقای کیفی محیط، امکان تفریحات فعال و غیرفعال و محیطی زیبا را فراهم می نماید. در این راستا، علاوه بر این که افزایش مساحت نسبی پارک‌ها‏ در مقیاس سایر فضاهای شهری و ارتقاء متوسط سرانه پارک می‌تواند به عنوان یک عامل مهم توسعه شهری محسوب گردد، موضوع حائز اهمیت دیگر نحوه توزیع پارک‌ها‏ در بین مناطق مختلف شهری است. این امر مخصوصاً با توجه به چشم انداز ترسیم شده برای شهر تهران در قانون برنامه پنج ساله و راهبردهای ترسیم شده برای نیل به آن مبنی بر «توسعه فضاهای سبز با توزیع متعادل در سطح شهر»، اهمیتی مضاعف می‌یابد. در این مقاله ابتدا، روند فضای سرانه پارک‌ها‏ی تهران طی دوره مورد بررسی و مقایسه وضعیت مناطق از این بعد پرداخته می‌شود. پس از آن، میزان نابرابری توزیع سرانه پارک‌ها‏ی شهر تهران در بین مناطق 22 گانه طی سال‌ها‏ی 87-1380 با استفاده از شاخص تایل که از مبنای نظری محکمی برخوردار است، محاسبه و اندازه گیری خواهد شد. استفاده از میزان مطلق مساحت پارک‌ها‏ی مناطق با توجه به تغییرات زیاد مساحت این مناطق و نیز متفاوت بودن تراکم جمعیت ساکن در آنها معیار مناسبی نیست، لذا برای محاسبه شاخص تایل از معیار متوسط سرانه پارک مناطق استفاده شده است. اندازه این شاخص و روند آن می‌تواند مبنای تحلیلی مناسبی برای‌ سیاست‌های شهرداری تهران در توزیع بهینه خدمات شهری در بین مناطق باشد. نتایج نشان می‌دهند بطور کلی، پراکندگی پارک‌ها‏ در بین مناطق شهری طی دوره مورد بررسی از توزیع مناسبی برخوردار بوده است، لیکن شاخص تایل طی دوره از روند نزولی برخوردار است، بطوری که کمترین مقدار دوره به سال پایانی اختصاص دارد. این امر نشان از بهبود توزیع و همسویی عملکرد شهرداری تهران با سیاست‌های راهبردی مندرج در قانون برنامه پنج ساله این شهرداری دارد.