بررسی نابرابری‌های توسعه در استان‌های کشور در راستای تحقق توسعه پایدار

وجود نابرابری و ابعاد مختلف آن از نشانه‌های مهم توسعه‌نیافتگی است زیرا درحقیقت کشورهایی که امروزه به‌عنوان کشورهای توسعه‌یافته شناخته می‌شوند ضمن اینکه از شاخص‌های اقتصادی و اجتماعی بالایی برخوردارند، توزیع درآمدها و امکانات نیز در جوامع نسبتاً عادلانه است. پژوهش حاضر با هدف سطح‌بندی 31 استان کشور با توجه به 93 شاخص توسعه است. نوع تحقیق کاربردی و روش آن تحلیلی ـ مقایسه‌ای است. برای تجزیه و تحلیل شاخص‌های مورد مطالعه از روش ویکور استفاده شده است. یافته‌ها در بخش شاخص‌های بهداشت نشان می‌دهد استان‌ تهران با کمترین میزان ویکور (0Qi=) در جایگاه نخست و استان زنجان با بیشترین امتیاز (1Qi=) در جایگاه آخر قرار گرفته‌اند. بدین‌ترتیب در گروه زیربنایی استان خراسان شمالی با امتیاز (048/0Qi=) و کهگیلویه و بویراحمد (997/0Qi=)؛ در شاخص فرهنگی خراسان رضوی با امتیاز (0Qi=) و کهگیلویه و بویر احمد (1Qi=)؛ در شاخص‌های کالبدی استان البرز با امتیاز (0Qi=) و ایلام (1Qi=)؛ در بخش اجتماعی استان البرز با امتیاز (0Qi=) و استان مرزی ایلام (997/0Qi=)؛ در بخش اقتصاد استان تهران با امتیاز (0Qi=) و گیلان (00017/0Qi=)؛ در بخش مهاجرت استان البرز با امتیاز (0Qi=) و سمنان (1Qi=)؛ درنهایت در بخش آموزش استان چهارمحال و بختیاری با امتیاز (0Qi=) و استان فارس (1Qi=) به‌ترتیب در جایگاه‌های اول و آخر قرار گرفته‌اند. بنابراین جهت بهبود وضعیت استان‌ها و حفظ تعادل آنها پیشنهادهایی ارائه شده است.