بررسی میزان شیوع و پیشرفت میوپی در میان دانشجویان پزشکی سه ترم آخر دانشگاه آزاد اسلامی واحد پزشکی تهران

سابقه و هدف: در این مطالعه، میزان شیوع و پیشرفت میوپی در طی دوران تحصیل دانشجویان پزشکی سه ترم آخر دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران اندازه گیری شده و تاثیر تعدادی از عوامل مساعد کننده احتمالی ارزیابی شد. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی با روش نمونه گیری تصادفی ساده به 240 دانشجوی پزشکی دوره کارورزی فرم اطلاعاتی دو قسمتی ارایه شد. بخش اول این فرم توسط کلیه شرکت‌کنندگان و بخش دوم تنها توسط افراد میوپ پاسخ داده شد. در این مطالعه شیوع میوپی بر اساس قدرت لنز کمتر یا مساوی 5/0- دیوپتر در یکی از دو چشم و پیشرفت میوپی بصورت تفاضل قدرت لنز کنونی و قدرت لنز بدو ورود اندازه گیری شد. یافته ها: میزان شیوع میوپی 1/22 درصد، میوپی و آستیگماتیسم 2/29 درصد، آستیگماتیسم 1/12 درصد، آستیگماتیسم و هیپروپی 9/2 درصد و هیپروپی7/1 درصد بدست آمد و به طور کلی شیوع عیوب انکساری 9/67 درصد و شیوع کلی میوپی3/51 درصد بود. میانگین میزان میوپی در دو چشم 28/2- دیوپتر و میانگین پیشرفت میوپی طی تحصیل 75/0- دیوپتر بود. میزان شیوع پیشرفت میوپی 8/78 درصد بود و 10 درصد میوپ ها پس از ورود به دانشگاه میوپ شده بودند. میانگین سن شروع میوپی 8/15 سال بود. بین جنس مونث، سن شروع، سابقه فامیلی و فاصله کتاب از چشم در هنگام مطالعه با میوپی ارتباط معنی داری وجود داشت. نتیجه گیری: شیوع میوپی در مطالعه ما بیش از آمار جهانی و تقریبا مشابه نتایج بدست آمده در مطالعات قبلی بر روی دانشجویان پزشکی است که این امر می تواند نشان دهنده نقش تحصیلات و به طور کلی کارهای نیازمند مطالعه به عنوان یک عامل خطر برای نزدیک بینی باشد.