بررسی مقایسه ای اثر روشهای مختلف افزایش استحکام باند دندانهای مصنوعی پلاستیک با بیس رزین آکریلیک

سابقه و هدف: امروزه با ساخت دندانهای مصنوعی پلاستیک جدید بسیاری از عیوب این نوع دندانها مانند سایش، ترک و رنگ برطرف گردیده است، اما مشکل جداشدن آنها از بیس های رزینی به دنبال اعمال نیروهای اکلوزالی نامطلوب و یا اشکالات مربوط به مراحل لابراتواری همچنان وجود دارد. تاکنون روشهای مختلفی برای افزایش استحکام باندینگ دندانهای مصنوعی پلاستیک به بیس های رزینی پیشنهاد شده و نتایج متناقضی بدست آمده است. با تولید دندانهای مصنوعی رزینی و آکریل های بیس در داخل کشور، چنین تحقیقی بر روی محصولات داخلی ضروری به نظر می رسد. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر روشهای مختلف آماده سازی سطح ریجی دندان برلیان بر استحکام اتصال آن به آکریل آکروپارس بوده است. مواد و روشها: در این مطالعه تجربی 84 دندان پرمولر برلیان انتخاب و بر اساس اصلاحات انجام شده در سطح ریجی آنها (شاهد، افزودن منومر، ایجاد شیار عمودی، برداشتن گلیز) به 4 گروه تقسیم شدند (در هر گروه 21 دندان). دندانها بر روی مدلهای مومی به شکل استوانه قرار داده شدند و طی عملیات مفل گذاری و پخت به آکریل آکروپارس متصل گردیدند. نمونه ها با دستگاه اینترون تحت بارگذاری قرار گرفته و نیروی شکست ثبت شد. جهت آزمون نتایج از آنالیز واریانس استفاده گردید. یافته ها: نتایج حاصل نشان داد که افزودن منومر به سطح ریجی دندان برلیان باعث افزایش استحکام باند بین این دندان و آکریل آکروپارس می گردد، اما ایجاد شیار عمودی و برداشتن گلیز از سطح ریجی دندان اختلاف معنی داری را نشان نداد. بیشترین نیروی شکست در کلیه گروهها در محل اتصال دندان و آکریل و کمترین آن مربوط به شکست در داخل دندان ثبت گردید. نتیجه گیری: از این تحقیق می توان نتیجه گرفت که کاربرد منومر در سطح ریجی دندان برلیان روش مناسبی جهت افزایش استحکام اتصال این دندان به آکریل آکروپارس می باشد.