بررسی مقایسه‌ای نشاط سازمانی اعضای هیأت‌علمی در موقعیت‌های استخدامی مختلف

مقدمه: نشاط از یک طرف عواطف مثبت اعضای هیأت‌علمی را افزایش داده و از طرفی با کاهش عواطف منفی، باعث افزایش بهره‌وری خواهد شد. تحقیقاتی که تاکنون در زمینه نشاط سازمانی صورت گرفته است نقش موقعیت استخدامی را نادیده گرفته است. از این رو مطالعه حاضر با هدف مقایسه نشاط سازمانی اعضای هیأت‌علمی رسمی و پیمانی/قراردادی انجام گرفت. روش‌ها: در این پژوهش توصیفی مقطعی جامعه آماری شامل تمامی اعضای هیأت‌علمی دانشگاه سیستان و بلوچستان بود که با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای تعداد 183 عضو هیأت‌علمی (121 نفر رسمی و 62 نفر پیمانی/قراردادی) انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. به منظور بررسی متغیرهای پژوهش از پرسشنامه‌های استاندارد: عدالت سازمانی، امنیت شغلی، معناداری شغل، علاقه به کار، مشارکت، تعامل و پرسشنامه یادگیری سازمانی استفاده گردید. برای تعیین روایی پرسشنامه‌ها از روایی محتوا و برای تعیین پایایی پرسشنامه‌ها از ضریب آلفا کرونباخ استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون تی برای گروه‌های مستقل استفاده شد. نتایج: میانگین نمرات اعضای هیأت‌علمی رسمی و پیمانی/قراردادی به ترتیب در مؤلفه‌های علاقه به کار (56/0±99/3 و 57/0±08/4، 32/0p=)، معناداری شغل (59/0±96/3 و 69/0±01/4، 75/0p=)، یادگیری سازمانی (41/0±96/3 و 33/0±01/4، 39/0p=)، مشارکت (55/0±06/4 و 52/0±09/4، 69/0p=)، تعاملات (55/0±17/4 و 48/0±25/4، 38/0p=)، امنیت شغلی (39/0±89/4 و 56/0±05/4، 001/0p=)، و عدالت سازمانی (42/0±21/4 و 67/0±91/3، 001/0p=) بود که تفاوت معناداری بین دو گروه در مؤلفه‌های امنیت شغلی و عدالت سازمانی اعضای هیأت‌علمی رسمی مشاهده شد. نتیجه‌گیری: هر چندنتایج این مطالعه نشان داد که نشاط سازمانی اعضای هیأت‌علمی کم‌تر تحت تأثیر موقعیت‌های استخدامی است اما مدیران اداری دانشگاه‌ها می‌توانند با تسهیل در فرایند تبدیل وضعیت استخدامی از پیمانی/قراردادی به رسمی، ثبات شغلی و در نتیجه نشاط سازمانی اعضای هیأت‌علمی پیمانی/قراردادی را بهبود بخشند.