بررسی مؤلفه های خودکارآمدی پژوهشی در دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد

مقدمه: خودکارآمدی، درجه­ای از احساس تسلط فرد در مورد توانایی­ اش برای انجام فعالیت­های خاص است. خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان، میزان اعتماد آن­ها به توانایی­شان در انجام دادن فعالیت­ های مختلف پژوهشی را نشان می­دهد. این مطالعه با هدف تعیین مؤلفه­ های خودکارآمدی پژوهشی در دانشجویان تحصیلات تکمیلی طراحی و اجرا گردید. روش ها: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی که در سال 1394 انجام گرفت تعداد 112 نفر از دانشجویان کارشناسی ارشد دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد به صورت سرشماری وارد مطالعه شدند. پرسشنامه شامل دو قسمت: اطلاعات دموگرافیک شامل 5 سوال و خودکارآمدی دانشجویان شامل 55 سوال در خرده مقیاس ­های خودکارآمدی آماری و تحلیلی، مفهوم پردازی، روش و اجرا، پژوهش کیفی، گزارش­ نویسی، مهارت­ ها و اخلاق بود. داده ­ها پس از جمع ­آوری از طریق آزمون­ های آماری t مستقل، همبستگی پیرسون، اسپیرمن و آنالیز واریانس یک­ طرفه و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS  تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: میانگین کل خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان 06/29±93/155 بود. همچنین نتایج نشان داد که نمرات خودکارآمدی پژوهشی و مولفه­ های آن در طیف متوسط قرار داشتند. اجرای طرح تحقیقاتی یا مشارکت در طرح به عنوان همکار (برحسب تعداد)، تنها متغیری بود که با خودکارآمدی ارتباط مستقیم داشت (53/0, r=01/0>P). از نظر جنسیت تنها خرده مقیاس خودکارآمدی پژوهش کیفی در دو جنس اختلاف معنی­ داری را نشان داد و در دختران این خرده مقیاس بیشتر از پسران بود (02/0>P). نتیجه گیری: وضعیت خودکارآمدی پژوهشی و مولفه­ های آن در بین دانشجویان تحصیلات تکمیلی این دانشگاه در طیف متوسط قرار داشت. نتایج بیانگر آن بود که مشارکت دادن دانشجویان جهت اجرا یا همکاری در طرح های تحقیقاتی در ارتقاء مولفه های خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان تاثیر بسزائی دارد. لذا با برنامه­ ریزی مناسب و برگزاری دوره­ های آموزشی می­ توان دانشجویان توانمندتری تربیت نمود.